23 december 2024
Vrede! Hoezo in deze tijd?
Lieve lezers,
Het lijkt mij nog nooit zo moeilijk geweest als dit jaar om een kerstboodschap te schrijven. Terwijl velen tijdens deze kerstperiode hun hart klaar maken voor warmte, licht, harmonie en vrede, wordt intussen oorlog gevoerd en vooral oorlogstaal gesproken. Hoe tegenstrijdig kan het zijn!
Lieve Lezers,
Euthanasie wegens ondraaglijk psychisch lijden is volop actueel. Het overlijden van acteur Aaron Wade wakkert het debat aan over het recht hierop.
In mijn 30-jarige ervaring als psychotherapeute heb ik het enkele keren meegemaakt dat mensen een aanvraag deden voor euthanasie wegens ondraaglijk psychisch lijden. De toekenning ervan, en dus de mogelijkheid om, als het echt niet meer gaat, een einde aan het leven te kunnen maken, was voldoende, en vooral een geruststelling, om verder te kunnen leven.
Woordje Kristin Vanschoubroek ter gelegenheid van het feest van 20 jaar La Verna.
Zondag 22 april 2024
Beste vrienden van La Verna, beste familie, beste sympathisanten,
Vanuit mijn hart, en vanuit de hele ploeg van La Verna, heet ik elk van jullie heel welkom!
We gaan deze avond samen, en verbonden met de mensen die er niet bij kunnen zijn, het 20 jarig bestaan van La Verna vieren. Het is een lang verhaal, intens ook, en vooral een verhaal van vertrouwen.
La Verna, Wijnegem, 27 januari 2024
Sterk als de dood is de liefde
Deze zin uit het Hooglied vind ik een krachtige uitspraak. Meestal hoor je ‘liefde overwint de dood’ of ‘liefde is sterker dan de dood’. Deze uitspraak impliceert dat de dood even sterk is als de liefde. Het zijn krachten die gelijkwaardig zijn en die elkaar oproepen.
Liefde en sterven gaan hand in hand. Hoe meer liefde je voelt, je in de liefde thuiskomt, hoe vertrouwder je met de dood wordt en hoe meer je deze kan zien als de ultieme bevrijding, als het ultieme thuiskomen.
Deze woorden willen niet zeggen dat de dood van iemand die je lief is niet vreselijk kan zijn en je leven overhoop kan gooien. De dood van iemand kan veel emoties oproepen: verdriet, gemis, wanhoop, kwaadheid, onmacht, in sommige gevallen opluchting…
Het kan ook je leven praktisch overhoop gooien en je plots voor verantwoordelijkheden plaatsen voor zaken die je je nooit hebt moeten aantrekken en waar je helemaal niet op voorbereid bent. Dat kan een gevoel van ontreddering geven.
Lieve lezers,
Wat een bijzonder gebeuren, dit allerlaatste voorwoord schrijven! Omdat ik meerdere thema’s aansnijd, heb ik het in enkele rubriekjes onderverdeeld.
Het lichaam als raadgever
Ik beleefde geen gemakkelijke winter. Drie jaar lang was ik coronavrij. En begin februari kreeg het virus mij dan toch te pakken. Ik was goed ziek. Daarnaast kwam, net toen ik begon te herstellen, simpelweg door een ongelukkige beweging, een wervel-indeukingsfractuur. Dat is een pijnlijke kwestie. En onderzoek nadien wees op ernstige osteoporose.
Broze botten… Het ging gepaard met een psychische broosheid die zich reeds een tijd geleden zachtjes aandiende, maar zich nu naar de voorgrond drong. Voor het minste werd ik emotioneel. Oude pijnen en inspanningen vroegen om aandacht. De tranen kwamen. Ik heette ze welkom.
De gedrevenheid en bewogenheid die mij de voorbije 30 jaar hadden geleid, maakten nu plaats voor een grote gevoeligheid.
Natuurlijk zijn gedrevenheid en gevoeligheid geen tegenstellingen. Integendeel zelfs. Precies uit het bestaansrecht geven aan je gevoelens en de overgave eraan, ontstaan dynamiek en creativiteit.
Toch kan de klemtoon veranderen. Er zijn periodes waarin je veel stilte en bezinning nodig hebt, en andere waarin je graag tot actie overgaat. Als ik terugblik op mijn leven, dan zijn mijn dertiger jaren, de jaren waarin de meeste mensen heel veel op hun bord hebben en actief zijn, jaren van inkeer geweest. Het was passend om toen dicht bij mijn kinderen en daarbij horend dicht bij mezelf te zijn. Deze inkeer bracht mij bij dat wat mijn hart vroeg. Het werd de springplank voor mijn werk als therapeut tijdens mijn veertiger jaren. En die jaren werden dan weer de voedingsbodem voor La Verna toen ik vijftig werd.
Lieve lezers,
Vorige keer schreef ik in het voorwoord over de universele wet dat alles wat eens is ontstaan, ook eens vergaat. Een tweede universele wet is dat alles voortdurend verandert. En deze wetten zijn de voorbije tijd aan de orde geweest.
Lieve lezers,
Deze zomer werd ik 69 jaar. Dit getal heeft iets magisch. Kijk naar de cijfers. Als je ze omdraait heb je hetzelfde getal. De afbeelding van het cijfer doet me ook denken aan het yin-yang-teken. Mannelijk, vrouwelijk, ze horen samen. Het cijfer draagt iets van vervulling in zich… De eindigheid en de oneindigheid ontmoeten elkaar en vloeien in elkaar over. Zo voel ik het.
Lieve lezers,
Het is Pinkstermaandag wanneer ik dit voorwoord schrijf. Het wordt stilaan zomer. Het is voor het eerst in 23 jaar dat ik geen zomerdagen en geen zomerweek zal geven.
Het wordt dus een andere zomer dan de voorbije jaren. Want hoezeer ik mij ook als een vis in het water voel tijdens zo’n dagen en geven ze een diepe vervulling, toch vragen ze ook veel energie. Van zodra deze dagen gepland worden, begin ik er mij energetisch op af te stemmen.
Ik ben echt benieuwd hoe ik deze zomer, waarin ik over een grotere vrijheid zal beschikken, zal ervaren.
Beste La Verna vrienden,
Op het moment dat ik dit voorwoord schrijf, op de eerste dag van de lente, woedt de oorlog in Oekraïne in alle hevigheid. Het is erg wat daar gebeurt. En we hebben geen zicht op de toekomst. Het kan nog erger worden. Het is bangelijk.
Het lot van de vele Oekraïners die hun land ontvluchten, maar ook van diegenen die blijven om te strijden, of om hun thuis niet achter te laten, raakt ons. Er komt een stroom van solidariteit met de getroffenen op gang. Hartverwarmend.
Het lot van de vele Russen die strijden is ook zorgwekkend. De vele doden en gewonden doen evenzeer pijn aan hun familie, aan hun volk. En ook het lot van de Russen die tegen de oorlog en het regime zijn en worden aangehouden, raakt ons.
Een oorlog is altijd verliezen. Voor alle partijen.
Zeker een conflict tussen ‘broederlanden’ met zoveel gezamenlijke geschiedenis en cultuur, roept pijn op.
Lieve lezers,
Vorige zondag gingen we wandelen met La Verna. Het was heerlijk om te midden van een periode met veel regen te genieten van de zon, en de frisse lucht op te snuiven. Frisse lucht, in deze coronatijd, meer dan ooit nodig én veilig. Ook het glaasje achteraf nuttigden we buiten, goed ingepakt met muts en sjaal. We kozen voor een plekje buiten, want in ons gezelschap bevonden zich zowel gevaccineerden als niet-gevaccineerden.
Kijken door je eigen bril, je plaats kunnen en mogen innemen, is eigen aan deze tijd, We moeten met z’n allen niet meer hetzelfde denken. We hoeven ons niet meer neer te leggen met wat boven onze hoofden, van hogerhand of door ‘deskundigen’ wordt beslist, als dit niet strookt met onze eigen innerlijke overtuiging of met wat ons lichaam ons aangeeft.
Het kan zijn dat deze zinnen de haren van velen doen rijzen. Zeker met betrekking tot corona is er een heftige discussie aan de gang. Je eigen pad volgen, je eigen overtuiging ernstig nemen, leidt dit niet tot chaos? Is het niet egoïstisch en asociaal om naar je eigen waarheid te leven?
Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén
