‘Anders dan anders…’
Op 15 maart landde ik terug in België na 3 maanden ‘wintertime’ in Montana, USA.
Het was een totaal ‘andere’ winter, op héél veel vlakken. Een echte uitdaging, en intens mag je zeggen!
Auteur: La Verna Pagina 1 van 13
Lieve lezers,
Wat een bijzonder gebeuren, dit allerlaatste voorwoord schrijven! Omdat ik meerdere thema’s aansnijd, heb ik het in enkele rubriekjes onderverdeeld.
Het lichaam als raadgever
Ik beleefde geen gemakkelijke winter. Drie jaar lang was ik coronavrij. En begin februari kreeg het virus mij dan toch te pakken. Ik was goed ziek. Daarnaast kwam, net toen ik begon te herstellen, simpelweg door een ongelukkige beweging, een wervel-indeukingsfractuur. Dat is een pijnlijke kwestie. En onderzoek nadien wees op ernstige osteoporose.
Broze botten… Het ging gepaard met een psychische broosheid die zich reeds een tijd geleden zachtjes aandiende, maar zich nu naar de voorgrond drong. Voor het minste werd ik emotioneel. Oude pijnen en inspanningen vroegen om aandacht. De tranen kwamen. Ik heette ze welkom.
De gedrevenheid en bewogenheid die mij de voorbije 30 jaar hadden geleid, maakten nu plaats voor een grote gevoeligheid.
Natuurlijk zijn gedrevenheid en gevoeligheid geen tegenstellingen. Integendeel zelfs. Precies uit het bestaansrecht geven aan je gevoelens en de overgave eraan, ontstaan dynamiek en creativiteit.
Toch kan de klemtoon veranderen. Er zijn periodes waarin je veel stilte en bezinning nodig hebt, en andere waarin je graag tot actie overgaat. Als ik terugblik op mijn leven, dan zijn mijn dertiger jaren, de jaren waarin de meeste mensen heel veel op hun bord hebben en actief zijn, jaren van inkeer geweest. Het was passend om toen dicht bij mijn kinderen en daarbij horend dicht bij mezelf te zijn. Deze inkeer bracht mij bij dat wat mijn hart vroeg. Het werd de springplank voor mijn werk als therapeut tijdens mijn veertiger jaren. En die jaren werden dan weer de voedingsbodem voor La Verna toen ik vijftig werd.
Lieve lezers,
Vorige keer schreef ik in het voorwoord over de universele wet dat alles wat eens is ontstaan, ook eens vergaat. Een tweede universele wet is dat alles voortdurend verandert. En deze wetten zijn de voorbije tijd aan de orde geweest.
‘So let your heart, sweetheart, be your compass when you’re lost
and you should follow it wherever it may go…’
En dit doe ik!
Ik luister naar mijn hart, ik voel het kloppen, ik voel het glimlachen 😊, het is blij!
Mijn hart is al enkele maanden mijn kompas op mijn creatieve en avontuurlijke pad.
Doen wat je graag doet is mijn mantra. Zo heb ik deze Amerikaanse countrygroep reeds meerdere keren live mogen meemaken in Montana. Hun teksten en repertoire zijn subliem. Songs zoals ‘Need you now’ en ‘I Run to you’ raken me diep. Mijn hart vult zich als ik hun songs beluister. Het zijn muzikale kunstenaars.
Deze warme zomer in Montana was heerlijk gevuld met “Art”. En ja, dat wil ik hier in België verderzetten.
Ik geloof dat kleur de ziel van de kunstenaar onthult en de kijker op dezelfde manier kan raken. Ik hou tijdens het schilderen enorm van de energie, de spontaniteit, de kleur en de emoties die echt een stem krijgen. Ze worden zichtbaar op het doek. Net zoals de teksten van Lady A.
Mijn deelname half september aan het 20ste “Kollektief Nazareth” was absoluut een boost voor mij.
Vierendertig zeer diverse kunstenaars en ik won de 2de vakjuryprijs met ‘So, what’s up?’.
‘My Art summer… Living two lives…’
Living 2 lives…
12 jaar woon ik reeds in 2 werelddelen: in België en in Montana, Amerika. Toen we deze beslissing namen, ten tijde van onze business, gaf dit me een enorme balans. Ik bleef in Montana doorwerken op afstand maar ik kon er meer ‘me-time’ inbouwen. Er was ruimte en vrijheid om te doen wat ik heel graag deed: olieverf schilderen op doek, galerijen bezoeken én in de bergen rijden op mijn quad. Ik kon zo genieten van de pure natuur en haar prachtige weidsheid.
Het was echt nodig om die balans daar te vinden, want de business in België slorpte me zo op. Vaak ging ik over mijn grenzen, ik moest altijd doorgaan, ‘moeten en productief zijn’ waren de onderliggende ‘waarden’…
Het maakte me ziek.
Montana gaf me de balans: elke dag werken, maar ook vrije tijd. Dat heelde me. En die heling was nodig.
Lieve lezers,
Deze zomer werd ik 69 jaar. Dit getal heeft iets magisch. Kijk naar de cijfers. Als je ze omdraait heb je hetzelfde getal. De afbeelding van het cijfer doet me ook denken aan het yin-yang-teken. Mannelijk, vrouwelijk, ze horen samen. Het cijfer draagt iets van vervulling in zich… De eindigheid en de oneindigheid ontmoeten elkaar en vloeien in elkaar over. Zo voel ik het.
‘I’ve got a feeling that I can’t let go…’
Deze woorden in de introsong van de Amerikaanse LAPD detective serie ‘Bosch’ blijven nazinderen in me. Ik heb alle seizoenen bekeken en genoten, ik voel blijdschap en beweging in me.
Deze serie geeft me energie en voeding, ze maakt veel los en ik voel heel veel verschillende emoties die fel stromen.
De bezieling van Bosch in wat hij doet, zijn verbinding met de mensen, zijn kracht niet los te laten maar door te gaan tot de waarheid gevonden is… zodat het slachtoffer erkenning krijgt.
Hoe moeilijk en uitdagend het pad ook is, hij blijft trouw aan zijn authentieke ik en diepe innerlijke gevoel.
De mens staat centraal bij Bosch.
Zijn quote: ‘Everybody counts or nobody counts!’.
Lieve lezers,
Het is Pinkstermaandag wanneer ik dit voorwoord schrijf. Het wordt stilaan zomer. Het is voor het eerst in 23 jaar dat ik geen zomerdagen en geen zomerweek zal geven.
Het wordt dus een andere zomer dan de voorbije jaren. Want hoezeer ik mij ook als een vis in het water voel tijdens zo’n dagen en geven ze een diepe vervulling, toch vragen ze ook veel energie. Van zodra deze dagen gepland worden, begin ik er mij energetisch op af te stemmen.
Ik ben echt benieuwd hoe ik deze zomer, waarin ik over een grotere vrijheid zal beschikken, zal ervaren.
Eindelijk was het zover!
Na het aanleveren begin december 2021 van ons Januari – Maart 2022 La Verna tijdschrift, vertrokken we op 15 december naar ons Amerikaans huisje, in Ennis – Montana.
Al 12 jaar ons hart- en zielsplekje in de Rocky Mountains. We keken er enorm naar uit om de bergen terug te zien, de kleurrijke zonsopgangen te beleven, alsook de intens donkere hemel met zijn blinkende sterren en prachtige maan. Opnieuw de stilte en wilde dierengeluiden beluisteren… Ja, er helemaal klaar voor!
Mijn echtgenoot was super blij met het vooruitzicht zelf een grote kerstboom te kappen in het bos, hem te decoreren en ons geliefd ‘eland kerststalletje’ zijn plekje erbij te geven.
Beste La Verna vrienden,
Op het moment dat ik dit voorwoord schrijf, op de eerste dag van de lente, woedt de oorlog in Oekraïne in alle hevigheid. Het is erg wat daar gebeurt. En we hebben geen zicht op de toekomst. Het kan nog erger worden. Het is bangelijk.
Het lot van de vele Oekraïners die hun land ontvluchten, maar ook van diegenen die blijven om te strijden, of om hun thuis niet achter te laten, raakt ons. Er komt een stroom van solidariteit met de getroffenen op gang. Hartverwarmend.
Het lot van de vele Russen die strijden is ook zorgwekkend. De vele doden en gewonden doen evenzeer pijn aan hun familie, aan hun volk. En ook het lot van de Russen die tegen de oorlog en het regime zijn en worden aangehouden, raakt ons.
Een oorlog is altijd verliezen. Voor alle partijen.
Zeker een conflict tussen ‘broederlanden’ met zoveel gezamenlijke geschiedenis en cultuur, roept pijn op.