Ik ben Chris Roels, 54 jaar, gelukkig getrouwd met Véronique Laureys. Zij is oprichtster van ’t Geboortehuis in Zwijnaarde en zelfstandig vroedvrouw. Daarnaast is ze ook lector in de Arteveldehogeschool en geeft ze cursussen over zwangerschap en bevalling.
Wij hebben een schat van een zoon: Sébastien, intussen al 15 jaar.

Mijn kinderjaren en jeugdjaren waren geen pretje. Ik was de middelste van zeven kinderen en wij kregen het soms hard te verduren. Ik was een vechter en wou niet zo gauw plooien. Toen ik een jaar of tien was, gingen mijn ouders uit elkaar. Op mijn veertiende verliet ik de middelbare school en ik woonde al op mijn zestiende alleen. Het was een tijd van struggle for life.

Jarenlang werkte ik als arbeider in verschillende sectoren. Intussen volgde ik avond- en weekendcursussen en stapte vervolgens over naar de verkoop.
Meer en meer begon ik mij te verdiepen in het spirituele. Ik las vele boeken van grote spirituele leraars en nam deel aan meditatiesessies. Vooral de cursussen Vedanta, die ik midden de jaren negentig volgde, hebben mij gevormd. Daar heb ik geleerd dat het belangrijkste is te leren leven in het hier en nu en helemaal aanwezig te zijn in het moment. In het begin was het moeilijk, ik was steeds in de ban van het denken, dat was vermoeiend en het versnipperde mij. Om te oefenen werkte ik met een klok die me om het kwartier opriep om even stil te staan en me af te vragen: waar ben ik mee bezig? Zit ik in mijn hoofd? Ben ik echt bij wat ik nu doe op dit moment?

Ik ben dankbaar voor de leermeesters, de boeken, de cursussen, de workshops op mijn pad. Toch heb ik het meest geleerd door alles te toetsen aan het leven zelf.
Door een chronische, levensbedreigende ziekte, ben ik al een aantal jaren huisman. Ik vind dat een mooie kans om op mijn manier een bijdrage te leveren in het gezin. Ik geniet ervan om huishoudelijke klussen, zoals koken en poetsen, met aandacht en zorg te doen en ik ben ervan overtuigd dat dit verschil maakt. Wanneer Véronique plots weg moet voor een thuisbevalling hoeft ze zich nergens zorgen over te maken, ik bén er. Vooral toen Sébastien nog klein was, was dat heel belangrijk.
Het samenleven met Véronique en de opvoeding van onze zoon ervaar ik als een boeiend geschenk. Het opent steeds weer mijn ogen: wie is deze unieke mens? Wat kunnen wij elkaar bijbrengen? Waar bots ik hier op mezelf en mijn tekortkomingen?
Omdat ik thuis ben, kan ik ook een steunpilaar zijn voor ’t Geboortehuis. Ik behartig de kleine praktische zaken voor de cursussen en ik zorg ervoor dat mensen zich hier welkom voelen.

Tijdens de vele uren waarin ik dagelijks moest (en moet) rusten heb ik veel gemediteerd, vaak aan zelfobservatie en -analyse gedaan en veel gelezen. Ik heb ook mensen ontmoet en dingen meegemaakt die me hebben laten inzien hoe ik bezig was. Omdat ik steeds de intentie had en heb om in waarheid te leven, heeft dit me veel bijgebracht en ook veel ‘lichter’ gemaakt. Ik kon de vele mooie en interessante dingen die ik had gelezen concreet beleven.

Voor de maatschappij ben ik al jong ‘oud’ geworden. Er worden geen productie-eisen meer aan me gesteld. Dat geeft me de mogelijkheid andere zinvolle dingen te doen voor mijn medemensen, voor de samenleving.
Wat ik vooral boeiend vind, is het begeleiden van bezinningsgroepen. Het leven lijkt een mysterie, maar als we leren zuiver zien, wordt er veel duidelijk. Soms lukt het om samen met anderen een tipje van de sluier op te lichten en stil te staan bij vragen als: wie ben ik? Wat belet me om het leven te zien zoals het is? Waar zit ik nog vast in illusies? …

Wat mij verbindt met La Verna? Vooral de intentie. Ik voel aan dat er zowel bij de deelnemers als bij de medewerkers een verlangen is om op zoek te gaan naar meer dan het oppervlakkige. Ik merk een openheid voor de vele aspecten van de mens, de samenleving, de verschillende manieren van in het leven staan, het spirituele dat ons overstijgt. Ik geef dan ook graag meditatieavonden voor La Verna.
Vooral de ontmoetingen die echt van hart tot hart gaan, doen mij deugd!
Dankjewel daarvoor, lieve mensen…

Chris Roels
Januari 2011