‘Anders dan anders…’

Op 15 maart landde ik terug in België na 3 maanden ‘wintertime’ in Montana, USA.
Het was een totaal ‘andere’ winter, op héél veel vlakken. Een echte uitdaging, en intens mag je zeggen!

De trip erheen midden december 2022 was al spannend op zich.
Bij onze tussenlanding in New York kregen we bericht van onze vrienden in Virginia City dat onze wagen totaal niet startte. Ze konden hem dus niet naar de luchthaven in Bozeman brengen, die een uurtje rijden van ons huis vandaan ligt. Om thuis te geraken moeten we door de Bear Trap Canyon en de 1.646 meter hoge bergpas Norris Hill. Taxi’s rijden deze weg in de winter niet gezien te gevaarlijk en te ver.

Hoe lossen we dit op vanuit New York? Nog twee vluchten te gaan, en tijdens die vluchten zijn we natuurlijk niet bereikbaar. We moeten dit dus NU oplossen!
Gelukkig woont Collin, een bevriende luchtballonpiloot in Bozeman, niet ver van de luchthaven, en na telefonisch contact met hem vanuit New York mochten we zijn auto gebruiken en later terugbrengen. Oef!
We gaan in ons eigen bedje kunnen slapen. Want daar verlang je wel naar.

Zoals altijd, zodra we landen in Bozeman en voor we huiswaarts rijden, doen we onze broodnodige boodschappen. Immers de koelkast is helemaal leeg en na zo’n lange intense reis wil je ‘s anderendaags niet opnieuw een uur autorijden om eten en drinken te halen. En dat was onze volgende uitdaging!

De temperatuur in Bozeman op de dag van onze aankomst was -34°C!!
En met de wind voelt het nog veel kouder! -45°C!

Reeds bij vertrek in België wisten we dat er een heel gevaarlijk koudefront over Amerika trok.
Mijn handbagage bevatte extra warme kledij. Maar op deze berekoude temperatuur kan je je echt niet voorbereiden. Het is gewoon gevaarlijk koud!

Op onze boodschappentocht was het echt vlug uitstappen, de winkel binnenlopen, snel inkopen doen en wegwezen. ‘Anders’ dan we al 13 jaar gewoon zijn.
Iets na middernacht begonnen we aan het laatste stukje van onze reis, naar ons huis. Chauffage op warmste stand in de auto en een uurtje rijden op zowel dikgepakte sneeuwwitte als ‘black-ice’ (letterlijk zwart, blinkend ijs) wegen.

In de Canyon moesten we opletten voor overstekende herten. Het was samen focussen, maar we zijn er veilig geraakt!
Het was heerlijk ons warm huis binnen te gaan na 32 uur onderweg zijn en ons eigen bed in te duiken.
Ook ‘anders’ deze winter was het ‘alleen’ zijn. 
Peter, mijn echtgenoot, maakte drie aparte trips naar Arizona, Lake Havasu en Las Vegas.
Eens 9, dan 5 en zijn laatste trip 4 dagen. Het doet iets met je als je 18 dagen volledig alleen bent.

De koude en felle sneeuwstormen zorgden ervoor dat naar buiten gaan of je verplaatsen niet evident was. Soms werden er wegen afgesloten vanwege de barre weersomstandigheden, dus je kon of mocht je zelfs niet verplaatsen. En gezien ik gans alleen was wou ik zeker geen enkel risico nemen, dus bleef ik lekker warm thuis.
Die stilte en het alleen zijn met mezelf, daar was ik heel bang voor bij Peters eerste trip van 9 dagen.
Oei, ga ik dat wel aankunnen? Wat ga ik doen als ik het moeilijk heb of me alleen voel? Wat als ik hulp nodig heb? Nochtans ben ik al heel dikwijls alleen geweest terwijl hij op trips was, maar deze keer voelde het anders dan anders…  Maar al snel voelde ik me rustiger worden en kwam ik helemaal in harmonie met mezelf.

De schrik verdween als sneeuw voor de zon.  Vanuit mijn zetel genoot ik van de prachtige zonsopgangen. Warm en knus genieten van dit mooie weidse landschap, het voortdurend veranderende licht, de herten en antilopen rond ons huis op zoek naar voeding in de sneeuw… Hoe zij (over)leven in die extreme koude… Ik voelde een intense dankbaarheid door me stromen, hier te mogen zijn en deze wonderlijke natuur te zien en te beleven.
Magische momenten… 

Bewust beperkte ik prikkels van buitenaf. Geen Facebook of andere sociale media. Ik had er geen nood aan.
Ik wilde gewoon doen wat ik graag doe, op mijn eigen tempo. Er was een zee van tijd om goed voor mezelf te zorgen, om te koken wat ik lekker vind, om creatieve inspiratie op te doen… en alzo bracht ik heel veel tijd door in mijn studio.

Voor het eerst paarden schilderen, nieuwe technieken proberen… ik genoot en het vulde mijn ziel.
In totaal heb ik meer dan 30 schilderijen gemaakt deze winter. Voorraad genoeg dus om deze zomer in juli deel te nemen aan de Ennis Art Show in Ennis! En wat me opviel was dat ik heel veel met dezelfde kleuren werkte. Burnt Sienna, Cadminum Yellow Deep Hue, Prussian Blue… Ik schilderde ook heel veel vogels en vosjes, alles stroomde op doek… Heerlijk!

Volledig nieuw en ‘anders’ was dat ik me inschreef voor een Glass Art Workshop in Ennis. Kent Porterfield maakt al 15 jaar lang Tiffany-lampen en ander glaswerk. Ik wou onder de mensen zijn en ging de uitdaging aan. Ik dacht dat het bij één keer ging blijven, maar… ik was totaal verliefd na mijn eerste creatie!

Kent had nog nooit zo’n gepassioneerde student gehad, zei hij! Een eigen ontwerp, dat was m’n nieuwe uitdaging. Mijn ‘So What’s up’ schilderij, waar ik in België de 2de vakjuryprijs mee won, wou ik in glas omzetten. Uniek om deze in mei 2023 dan samen tentoon te stellen in België. Oh ja, dit moest ik gewoon doen.

Ik dook het avontuur in, en paste mijn schilderij qua ontwerp aan gezien glas in lood zijn unieke werkwijze en eigenschappen heeft. En… het is zelfs niet bij eentje gebleven, ik heb er twee gemaakt. 

Een uniek moment dat me diep raakte en wanneer er spontaan een brede glimlach op mijn gezicht kwam, was toen mijn echtgenoot brandstof tankte in onze auto in Bozeman en ik ondertussen even rondwandelde aan het tankstation, kijkend naar de omgeving en de grote hopen sneeuw.
En daar was hij! Obi, mijn hondje, was hier bij me!
We hadden vorig jaar vanuit Montana van hem afscheid moeten nemen, en zie nu! Hij is bij me, waar ik ook ben… Een stroom van rust en warmte vloeide door mijn hart.
Dit moment voelde anders dan anders…
Met een blaadje en een keitje, hoe uniek! Hij was hier.

‘Anders dan anders’ was ook dat er geen deadline was voor het La Verna tijdschrift. Elke drie maanden een nieuwe editie uitbrengen bepaalt immers je agenda. Onze beslissing te stoppen met het tijdschrift gaf me voor de eerste keer sinds 2016 ruimte en vrijheid. Geen mails en teksten te lay-outen over de oceaan heen.
Kristin, Julia en ik hadden gekozen er pas aan te beginnen als we samen konden zijn begin maart, mijn voorziene terugkeer. Het werkt zoveel sneller en aangenamer, we genieten echt van met ons drietjes voor de computer creatief met woord en beeld bezig te zijn. 
Dus een extra weekje Montana eraan breien tot midden maart kon nu! Ik wou nog iets langer daar zijn… 

En terug ‘anders’: dit is mijn laatste Art & Quotes en lay-out van het La Verna tijdschrift. Ik zal het missen!

Echt blij dat ik op 13 juni 2015, op onze mooie Metanoia ‘La Verna’ dag, de kans kreeg dit te mogen doen. Het was een uitdaging maar zo leuk om mijn passie en ziel ruimte en vorm te geven.
Het ontwerp van het nieuwe logo met zijn wave, het tijdschrift in kleur, vrijheid in lay-out en creativiteit…
Enorm dankbaar en trots ben ik op ons tijdschrift, echt teamwork was het. Dank Kristin en Julia!

Vanuit mijn hart wil ik iedereen danken die eraan heeft meegewerkt.
We hebben er allen samen telkens een pareltje van gemaakt.
Ook jullie, lieve lezers, dank!!! 
Woord, beeld en kleur samenbrengen… we gaan dit blijven doen via onze La Verna nieuwsbrief, website, Facebook en Instagram.

En ja, hoe kan het ‘anders’. Ik eindig met een uitnodiging.
Zoals jullie konden lezen in ons vorig tijdschrift won ik de 2de vakjuryprijs op de tweejaarlijkse tentoonstelling ‘Het Kollektief’ te Nazareth.

De 6 laureaten krijgen in mei een eigen tentoonstelling, genaamd ‘Perspectieven’. Deze gaat door te Nazareth, Dorp 1, Zaal Cc De Zwaan op 27, 28 en 29 mei. Allen welkom!! 

Kathleen Van Driessche – www.tikiart.be