Ontmoetingsdag 13 juni 2015

Stilte en verbondenheid
Jan De Bruyckere

Vorig jaar volgde ik een opleiding kindercoach mindfulness, waarbij we kinderen in de klas dichter bij zichzelf brengen. In het eerste leerjaar leren we hen 10 tellen stilzitten. Het is ongelooflijk hoe je tijdens deze korte oefening al duidelijk kan zien dat kinderen die daar veel moeite mee hebben, degenen zijn die niet naar hun gevoel durven te gaan.

Wie leeft met angst, blijft vaak weg van stilte.
Wie leeft vanuit vertrouwen, vanuit liefde, ervaart stilte vaak als een bron van wijsheid en gevoel.
Het feit dat er relatief gezien veel mensen weglopen van de stilte, wat zegt dat over ons, over onze maatschappij? Dat de onrust, de angst overheerst? En dat we die niet willen voelen? Dat we liever verdoofd blijven dan onze angsten onder ogen te zien en ermee in het reine te komen?

Ik ga even terug in de tijd.
Mijn moeder is heel sociaal. In heel Maldegem is ze geroemd en geliefd. Ze kan heel goed praten. Ze kan heel goed stiltes wegpraten. Stilte creëert ruimte waarin gevoelens naar boven kunnen komen, maar mijn moeder is opgegroeid in een maatschappij waarin gevoelens als bedreigend werden beschouwd.
Als volwassene ga ik regelmatig bij haar op bezoek. Niet om te praten. Onze werelden liggen zo ver uiteen dat woorden tekortschieten om ons dichter bij elkaar te brengen. Ik ga naar mijn ouderlijke huis om te voelen. Om me thuis te voelen, om verbinding te ervaren.
Maar keer op keer voel ik mij niet gezien, niet erkend in wie ik werkelijk ben. De parameters waarop ik gewaardeerd lijk te worden zijn: succes op het werk, een gladgeschoren gezicht en een afgemeten pak met das. Als deze drie dingen in orde zijn, dan gaat alles goed.
Ik voel de pijn van het niet voldoen aan de verwachtingen, maar ik kan niet iemand anders zijn dan wie ik ben.

Wanneer mijn moeder de diagnose ‘terminale kanker’ krijgt, ervaren we een voorzichtige emotionele verbondenheid. Er zijn geen woorden om het verdriet te vatten. Maar zonder woorden ontmoeten we elkaar… Eindelijk…
Op haar ziekbed masseer ik haar voeten. Voor het eerst in mijn volwassen leven raak ik haar echt aan.
Mijn vrouw, Lieve, en ik stellen voor dat ze een bezoek brengt aan een energetisch therapeute, maar ze gelooft niet in ‘kwakzalvers’. Dus gaan wij zelf naar die persoon om ons proces van afscheid nemen te laten begeleiden.
Maar plots komt er een ommekeer. Ons ma besluit om toch op consultatie te gaan. Ze komt terug zonder de stress en de angst voor haar naderende dood. Haar hart staat open. Ze kan niet vatten wat er gebeurt, maar ze voelt zich opgeladen. En Lieve en ik voelen de verbinding en de erkenning van wie wij zijn en waar wij in geloven en op vertrouwen.
Vlak voor ze overgaat, kan ik voelen hoe we elkaar kunnen ontmoeten van ziel tot ziel. De woorden staan niet meer in de weg. De stilte mag er zijn. De maskers en de façades zijn niet meer nodig.
De weken voor en na haar sterven zijn paradoxaal genoeg de mooiste van mijn leven. Mijn hele wereld staat op zijn kop, maar ik voel me eindelijk gezien en gewaardeerd voor wie ik werkelijk ben. Sterker dan het verdriet ervaar ik de enorme vreugde van de ziel die zich laat zien en het lichaam dat zijn beperkingen aflegt. Ik ervaar geen dood. Ik voel alleen maar een wedergeboorte. Wat een geschenk!
Maar is het niet vreemd dat we soms zo lang wachten voor we elkaar werkelijk ontmoeten?

La Verna is voor mij het ervaren van verbindende stilte. Verbinding maken met mezelf, met de ander, met het groter geheel. Verbinding maken vanuit mijn essentie. Het ontmoeten van ziel tot ziel. Thuiskomen in een huis waar ik gewaardeerd wordt om wie ik werkelijk ben. Gezien worden zonder oordeel en zonder verwachtingen.
Ik ben dankbaar dat La Verna op mijn pad is gekomen. Bij jullie zijn heeft me gemotiveerd om verder stappen te ondernemen om mijn eigen pad te gaan, niet dat van een ander! Soms lukt dat heel goed. Andere keren komt er twijfel. La Verna buigt die twijfel om in inspiratie, vertrouwen en moed…