Beste vrienden,

We hadden een mooi feest ter gelegenheid van ons tienjarig bestaan. Een feest van dankbaarheid. Het viel me achteraf op dat ik in mijn woordje niet sprak over de toekomst van La Verna.

Waar wil je over vijf jaar staan? Welke stappen moet je daarvoor ondernemen? Dit zijn vragen die in coaching trajecten worden gesteld. Ik krijg een ongemakkelijk gevoel bij die vragen, of liever bij de antwoorden die ik daarop zou moeten geven. Ik weet niet waar we over vijf jaar zullen staan. Ik weet niet wat er in mijn leven zal gebeuren, en daarenboven is La Verna afhankelijk van de inbreng van zoveel mensen. Wie zal ons nog komen vervoegen? Welke inspiratie of dynamiek zal er zijn?

Het niet-weten helpt mij om in het NU te leven en wakker en ontvankelijk in het leven te staan. Als ik te veel wil weten, plannen, controleren, dan verdwijnt de creativiteit, de verwondering en de intuïtie die eigen zijn aan het hier en nu en die kleur geven aan het leven. Ik wil leven met overgave aan het nu en met het vertrouwen dat het leven zelf het antwoord zal geven. Het leven zelf is productief. De meeste ideeën krijg ik ongepland en ongewild, op onverwachte momenten, bijvoorbeeld als ik mijn haar aan het drogen ben, of midden in de nacht; ik heb altijd potlood en papier op mijn nachtkastje liggen.

Dat neemt niet weg dat je dromen kan hebben voor de toekomst. Zo is er al vanaf het begin de droom van een eigen huis. Ik heb dit huis al vaak voor mij gezien: een warme plek waar mensen welkom zijn, met een bibliotheek, een stille ruimte, een plaats om verhalen te delen, een huis waar je steun kan krijgen om met meer vreugde en vitaliteit in het leven te staan.
Maar blijkbaar is het moment nog niet daar. Ik zeg vaak: “We zien wel wat op ons pad komt.” Het is mij al een aantal keren gezegd dat ik moet stoppen met dit te zeggen, dat ik mij moet focussen en echt iets willen. Vaak wordt in spirituele kringen gezegd: “Als je echt iets wil, dan komt het ook.” Ik wil dat wel geloven, maar het omvat zeker niet de hele werkelijkheid. Het zijn vaak de dingen in mijn leven die ik gewild hebt en niet gekregen, en de dingen die ik niet gewild heb en wel gekregen, waar ik het meest uit leer, die mij een kans bieden om te groeien in onvoorwaardelijke liefde.
Dus misschien is het niet-uitkomen van de droom van een huis een geschenk. Het houdt ons in ieder geval vrij van materiële zorgen en bekommernissen. Het houdt de kans in om ongebonden en vrij onze beweging verder vorm te geven. Want bewegen, dat doen we!

Je leven in handen nemen en het tegelijk uit handen geven, in deze paradox ervaar ik het wezenlijke.

Ik wens jullie een mooie zomer, met ruimte voor het onverwachte.

Kristin
Juni 2014