Dag Kristin,
Even zeggen dat ik je inleidende tekst zo goed vond en er me helemaal in kon vinden. Je visie is bemoedigend voor de duizenden die het niet meer halen in de samenleving. Je schrijft helder en kwetsbaar. Vanuit je hart én je verstand.
We hebben het aan elkaar voorgelezen, gisteren. Ja, we lezen elkaar soms voor. De ene leest, de ander luistert terwijl hij/zij op de zetel ligt. Dat is gezellig!
Liefs,
Brigitte Puissant
Dag Kristin,
Deze middag vond ik het tijdschrift van La Verna in de bus.
Ik heb je voorwoord met veel aandacht gelezen en zal dat zeker nog een paar keer herlezen. Veel dingen die me ter harte gaan staan erin, je tekst heeft een diepe inhoud. Ik waardeer het heel erg dat je de aandacht blijft vestigen op het vele, vele lijden dat er is, in zoveel vormen. Ook wat je postte op Facebook over het meisje dat in tranen opriep tot solidariteit met haar land Noord-Korea, heeft me getroffen. Ik vind het belangrijk dat we met dergelijke getuigenissen geconfronteerd worden, dat we er onszelf niet voor afsluiten, want ook die mensen die al zó lang een ellendig bestaan hebben zijn onze broeders en zusters.
Het is zo waar wat je schrijft: “Alleen wie bij zichzelf de tegenpolen erkent en ze ziet als onlosmakelijk met elkaar verbonden, kan echt voluit mens zijn.”
Het leven zelf geeft ons ook zoveel kansen om te groeien als mens en als medemens, om altijd opnieuw in contact te komen met die onuitputtelijke bron van liefde en schoonheid, die nooit ophoudt te bestaan. Wat de ene dag of week of maand niet lukt, lukt de volgende misschien wel. Ik vind dat wonderlijk.
Ik heb net een heel mooi boekje gelezen van Mario Rigoni Stern: ‘Sergeant in de sneeuw’. Hij heeft in Rusland gevochten ten tijde van de slag om Stalingrad en heeft het als bij wonder overleefd. Al heel vlug was hij zich ervan bewust dat de Italianen en de Duitsers niets te zoeken hadden in Rusland en hij heeft nooit vijandige gevoelens gekoesterd tegenover de bevolking of de Russische soldaten. Na vele maanLezersbrieven 22 den vechten was hij volledig apathisch geworden, lichamelijk, mentaal en emotioneel gebroken door alle gruwelijkheden die hij had gezien en meegemaakt. Op het einde van het boek beschrijft hij wat hem heeft gered. Die passage is zo mooi en ik wil ze graag met je delen.
‘De izba (boerenwoning) waar ik werd opgenomen was ruim en schoon, en werd bewoond door een familie van jonge en eenvoudige mensen. In een hoek onder het raam maakte ik mijn slaapplaats. Zolang ik in deze hut verbleef lag ik op wat stro op de grond, aldoor op dezelfde plek, urenlang kijkend naar de zoldering. ’s Middags waren er alleen een meisje en een pasgeboren baby in de izba. Het meisje zat naast de wieg, die was opgehangen aan de zoldering en als een bootje heen en weer schommelde, telkens als de baby zich bewoog. Het meisje zat ernaast en was de hele middag bezig hennep te spinnen op een spinnenwiel met pedaal. Ik keek naar de zoldering en heel mijn wezen raakte vol van het geluid van het spinnenwiel. Zo nu en dan keek ik ernaar en in de maartse zon die door de vitrage viel, leek de hennep van goud en kreeg het spinnenwiel een eindeloze schittering. Af en toe moest het kindje huilen en dan duwde het meisje zachtjes tegen de wieg en zong. Ik luisterde en zei geen woord. Soms kwamen ’s middags haar vriendinnen uit de huizen in de buurt. Dan hadden ze hun spinnenwiel bij zich en sponnen met haar mee. Onderling spraken ze voorzichtig en zachtjes, alsof ze bang waren me te storen. Zoetvloeiend spraken ze met elkaar, en het geluid van de spinnenwielen maakte hun stemmen nog zachter. Dat heeft me genezen.’
Dat is toch schoon hé? Zo groot kan de kracht zijn die in de eenvoudige dagelijkse dingen aanwezig is, dat ze mensen opnieuw kan teruggeven aan zichzelf. Daarom leef ik graag, ook met de moeilijkheden die erbij horen.
Nogmaals van harte dank voor dit nummer van het tijdschrift!
Warme groet,
Anne Hendrickx
Lieve Kristin,
Vandaag kwam jullie tijdschrift binnen.
Ben deze middag beginnen lezen en het is zo rijk van inhoud dat het me doet stilstaan. Jouw inleiding is zo verhelderend en een goede aanloop naar de rest van de bijdragen die dan volgen: drie bijzonder sterke getuigenissen.
In mijn reflectie over het Leerhuis Ulburghs zijn dit welkome bijdragen.
Moge licht je deel zijn, want wat ik in jullie tijdschrift lees geeft me vertrouwen en hoop.
In verbondenheid
Jac De bruyn (Heusden Zolder)
Dag Kristin,
Gent ligt voor mij niet direct bij de deur. Anders zou je mij zeker af en toe in La Verna zien of bij de zinvolle activiteiten die jullie organiseren. Ik laat je graag weten dat ik je voorwoord als een heel krachtige en inspirerende getuigenis ervaren heb.
Ik kan het mij levendig voorstellen hoeveel inspanning het vraagt om jullie prachtige organisatie te laten floreren.
Daarom bewonder ik hoe jij dat “gewoon” doet. La Verna vormt een eiland van hoop en vernieuwing waar de samenleving naar snakt.
Ik stuur je mijn hartelijke zielsverwante steun, Mia
Op mijn mail terug en op mijn vraag aan Mia waar ze nu mee bezig is, schreef ze het volgende:
Als je wil zien waarmee ik bezig ben Kristin, dan moet je zeker eens gaan kijken op:
Existential Well-being Counseling: A Person-centered Experiential Approach.
Dit is een Massive Open Online Course die kosteloos wereldwijd kan gevolgd worden.
Momenteel zijn er meer dan 15 000 deelnemers ingeschreven uit meer dan 170 landen.
Het is een gigantisch project, maar maatschappelijk bijzonder zinvol. Ik steek hierin makkelijk 50 uur per week nu ik “emeritus met opdracht” ben. Op pensioen dus, maar vrijwillig verder werken.
Onder het La Verna publiek zullen er zeker ook geïnteresseerden zijn. Het is een cursus waar je uit neemt wat je wenst. Niets moet.
Mia Leijssen, Phd. Professor Em. Clinical Psychology and Psychotherapy | University of Leuven. T +32-(0)16-32 60 73
Beste Kristin, Naar aanleiding van je voorwoord in La Verna van maart-april wil ik jou en je team graag steunen door jullie te bedanken voor jullie enorme inzet. Jullie tijdschrift en bijeenkomsten/workshops waaraan ik heb deelgenomen, hebben me reeds vaak een hart onder de riem gestoken.
Graag wil ik je ook danken om in je voorwoord je bezorgdheid over de toename van burn-out te delen. Voor mij voelt het ook zo aan. Werkstress is zeker een oorzaak, en algemeen ook druk vanuit onze steeds rationeler wordende maatschappij waar zelfs in de zorgsector het aantal minuten per patiënt worden geteld.
Bij mijn persoonlijke zoektocht de laatste jaren naar de reden van vooral een enorme onrust, irritatie en stress, heb ik ontdekt dat die veroorzaakt werden door elektromagnetische velden (EMV), zoals van Wifi en gsm’s. De overeenkomsten tussen mijn symptomen (en van lotgenoten) en de symptomen van burn-out zijn frappant. Het neemt heel veel energie weg die ik vroeger had.
Mogelijk ontmoet je mensen die met dezelfde problemen kampen. Bij mij verdwijnen de symptomen van burn-out grotendeels na enkele dagen in een stralingsarme omgeving. Dit ervaart praktisch iedereen die met deze overgevoeligheid kampt. Beperken van de stralingsbelasting kan dus voor sommige mensen met burn-out een oplossing bieden.
Het is erg moeilijk om om te gaan met elektrohypersensitiviteit (EHS). Niet alleen word je toegang tot job, school, ziekenhuisopname, elke sociale vrijetijdsbesteding bemoeilijkt of onmogelijk gemaakt, vaak stuit je op een muur van ongeloof en onbegrip in de medische wereld.
Ook in de thuisomgeving zijn er hoe langer hoe meer bronnen van EMV, vaak zonder dat men er zich van bewust is. Velen moeten zelfs thuis het gevecht al aangaan om bronnen uitgeschakeld te krijgen. Want we zijn allemaal verslaafd geraakt aan onze smartphones, tablets, …
Gelukkig heb ik zelf begrip van mijn gezinsleden en heb ik wat aanpassingen kunnen bekomen op het werk.
Maar veel van mijn lotgenoten zitten eenzaam thuis, heel erg beperkt in hun sociale contacten. Want vrijwel elke samenkomst van mensen is onmogelijk of op zijn minst onaangenaam door de aanwezigheid van Wifi en permanent “stralende” smartphones van de aanwezigen.
Het zou fijn zijn in de toekomst nog aan activiteiten van La Verna te kunnen deelnemen, het is een baken van rust en zingeving in deze maatschappij. Graag zou ik ook lotgenoten een mogelijkheid kunnen bieden tot enig sociaal contact, voor diegenen voor wie verplaatsingen nog mogelijk zijn tenminste. Misschien is het mogelijk om, indien mensen bij inschrijving aangeven elektrohypersensitief te zijn, de Wifi (voor zover aanwezig) uit te schakelen en aan de aanwezigen te vragen om binnen hun gsm volledig uit te zetten en enkel tijdens de pauzes buiten te bellen?
Groeten,
Marleen Verbruggen