Beste Kristin,

Een tijdje geleden stuurde ik je een mailtje met info over het programma ‘Wanderlust’ op Canvas waarin Alicja Gescinska Laurence Freeman, de inspirator en begeleider van de wereldgemeenschap voor christelijke meditatie, interviewt. Waarom deed ik dit? Ik zie gelijkenissen tussen jou en Laurence. Jullie hebben allebei het diepe verlangen om van deze wereld een plaats te maken waar we geestelijk en lichamelijk gezonder kunnen leven in een meer menslievende omgeving. Om zuivere liefde te ontdekken als tegengewicht voor zoveel krachten die gebaseerd zijn op macht en uiterlijk vertoon, en die vervreemdend werken in het leven.

Zonet las ik weer eens jullie schitterende ledenblad en vooral jouw inleidend woordje trof me diep. Jij, en ook andere medewerkers, weten altijd zo haarfijn onder woorden te brengen wat ik zelf maar moeilijk uitgelegd krijg. ‘De kracht van het onzichtbare en het verlangen dat dit zichtbaar wordt’ is hét thema dat al mijn leven lang een werkpunt is voor mij. Van het totaal ongeziene, onbeminde kind groeide ik uit tot een vrouw die nu wél liefde kan geven en ontvangen… Ook dat laatste is van zeer groot belang. En dat is maar mogelijk geweest dankzij al de bemoedigingen die ik onderweg in die 65 jaar ondervond.

Eerst en vooral was er de kracht van de Onzichtbare, die mij eerder scheen te zoeken dan ik Hem. Daarna trok ik mij, door Hem gesteund, op aan iedere strohalm van vriendelijkheid, vertrouwen, aandacht, liefde, bereidwilligheid en bemoediging die ik maar kon vinden. Soms waren die positieve dingen ver te zoeken, soms kwamen ze totaal onverwacht en onverhoopt op mijn pad. En nu zijn er enkele vaste waarden waar ik uit put, zoals de christelijke meditatie en alles wat die mij brengt.
Diezelfde kracht straalt ook La Verna als geïnspireerde groep voor mij uit en vanop een zekere afstand geniet ik daar intens van. Volgend jaar hoop ik meer aanwezig te kunnen zijn. Ik werk nu nog enkele uren in de week en als ik dat nog een poosje volhoud, is er een gunstiger vooruitzicht. Ik verlang daarnaar.

Naast die twee grote krachtbronnen in mijn leven is er nog een derde bron die minstens even belangrijk is. En die vond en vind ik telkens opnieuw in de ‘leraars’ die mijn pad kruisten. Neen, het zijn geen bekende of geleerde meesters die mij hun waarheden verkondigen, maar doodgewone mensen die net dat tikkeltje meer kunnen of weten dan ik of die zo bewonderenswaardig dapper waren in al het lijden dat hen trof. Ze zijn te tellen op de vingers van één hand. Ze waren of zijn zelf hun levenspad ten diepste gegaan, lieten groei toe en getuigden daarover door steeds hun authentieke zelf te zijn. Ze kwamen één voor één, telkens als ik er klaar voor was, onzichtbaar voor de wereld maar als krachtbron enorm rijk en groot. Zij inspireerden of inspireren mij door hun betrokken vriendschap en diepe verbondenheid. Door hun steun werk ik gestaag verder aan wat Lao Tse ‘het grootste geschenk dat ik te geven heb’ noemt: mijn eigen zelftransformatie. Nooit of nooit had ik gedacht zover te geraken op liefdesvlak, te genezen van zoveel kwetsuren en nu te kunnen uitdelen aan anderen waaraan ik ooit zelf zo’n groot tekort had.

Het zijn die drie grote krachten: geloof (meditatie), hoop (La Verna) en liefde (zielemaatjes) die me helpen om moeilijke situaties om te buigen naar meer leefbare en liefdevolle relaties. Over mijn geloof kan ik getuigen en dat doe ik ook. Uit het delen van de meditatie met anderen haal ik een grote kracht. Een vereniging als La Verna steunt me in mijn overtuiging dat we met velen op zoek zijn naar het wezenlijke, naar leven vanuit ons hart voorbij de grenzen van oppervlakkigheid. Ook dat doet me veel deugd. Mijn zielemaatjes zijn degenen die me toelaten om, ondanks mijn blutsen en builen, nog verder door te groeien naar een pure liefde die niets claimt, niets verwacht, niets wil veranderd zien.
Door deze drie krachtbronnen voel ik mij ten diepste gezien, gewild en geliefd. Zij laten mij proeven van het grote mysterie dat achter alles schuilgaat en dat geeft mij diepe vreugde, vrede en vrijheid.

Annemie Tollenaere