‘So let your heart, sweetheart, be your compass when you’re lost
and you should follow it wherever it may go…’
En dit doe ik!
Ik luister naar mijn hart, ik voel het kloppen, ik voel het glimlachen 😊, het is blij!
Mijn hart is al enkele maanden mijn kompas op mijn creatieve en avontuurlijke pad.
Doen wat je graag doet is mijn mantra. Zo heb ik deze Amerikaanse countrygroep reeds meerdere keren live mogen meemaken in Montana. Hun teksten en repertoire zijn subliem. Songs zoals ‘Need you now’ en ‘I Run to you’ raken me diep. Mijn hart vult zich als ik hun songs beluister. Het zijn muzikale kunstenaars.
Deze warme zomer in Montana was heerlijk gevuld met “Art”. En ja, dat wil ik hier in België verderzetten.
Ik geloof dat kleur de ziel van de kunstenaar onthult en de kijker op dezelfde manier kan raken. Ik hou tijdens het schilderen enorm van de energie, de spontaniteit, de kleur en de emoties die echt een stem krijgen. Ze worden zichtbaar op het doek. Net zoals de teksten van Lady A.
Mijn deelname half september aan het 20ste “Kollektief Nazareth” was absoluut een boost voor mij.
Vierendertig zeer diverse kunstenaars en ik won de 2de vakjuryprijs met ‘So, what’s up?’.
Amai, je hart gaat sneller slaan. Een super mooi cadeau en euforische blijdschap.
Maar ook ergens een gevoel van ongeloof: is dit echt?
Ja, het is echt. Ik geniet van deze erkenning van de vakmensen. En ook van het laaiende enthousiasme van het publiek, en vooral van een 9-jarig meisje; ze was helemaal verliefd op mijn ‘Hey, I’m blue and strong’ doek.
Ik maakte heel speciaal voor haar een originele print en nu geniet zij ervan op haar kamer. Ze omhelsde het doek en legde haar hoofd tegen de koe…
Meer kan je toch niet wensen als kunstenaar? Het vult je ziel en creëert honger naar meer.
Zo besliste ik heel snel erna terug student te worden. Ik schreef me in voor Schilderkunst bij de Kunstacademie in Oudenaarde. Maar oei, het was volzet en het ging niet lukken dit academiejaar. Toch gaf ik niet op want ik wou dit echt doen! Nog een tweede bezoek en persoonlijk gesprek met de leraar en ja, ik werd toegelaten. Yeeha!
In de ruime ateliers creatief bezig zijn in verbinding met je medestudenten, en van je leerkrachten input en feedback ontvangen, het is zalig.
Dit is de plek waar ik nu moet zijn, het vult me. Ik voel een krachtige energie stromen én het is een uitdaging. Nieuw en grensverleggend, die stap uit je vertrouwde kunnen doen, is spannend.
Je blik, je denken, je proces heel bewust openstellen en verruimen zorgt voor groei en verandering.
Voordien was mijn uitgangspunt en doel vooral: het moet mooi zijn!
Dit nu bewust loslaten, het proces op zich beleven en voelen, is een grote stap. Het brengt je uit je comfortzone maar opent zoveel deuren. Ik vier, ik dans, en ik zing, met iedereen rond mij erbij.
Diezelfde periode was ik drie weken alleen thuis; mijn echtgenoot vertoefde in Canada en Amerika op verschillende Balloon Festivals met onze Princess Nelly luchtballon. Dit lag reeds lang vast en ik was er de ganse zomer erg bang voor. Hoe ga ik die ‘alleen zijn’- periode in België beleven?
Het was een heerlijk avontuur!
De vrijheid en het alleen zijn brachten me echt tot mijn kern en in mijn kracht. Heel bewust deed ik wat ik voelde en waar ik zin in had. Ik deed het met liefde, ik voelde het stromen en ik bleef luisteren naar mijn hart. Het sprak boekdelen tot me. Heerlijke hoofdstukken!
Op een Wild & Creative dag was de vraag: ‘Wat wil je loslaten en wat wil je vieren?’
En heel duidelijk voelde ik in mijn hart de woorden:
‘Ik wil het rouwen en loslaten, loslaten! Ik wil vieren dat ik de zon weer zie schijnen!’
Dit werd me zo duidelijk. En het werd bevestigd door een aflevering van ‘De verwondering’, waar de sprekersgast ervaring had met het begeleiden van mensen met suïcidale neigingen.
Zijn woorden raakten me diep: ‘Deze mensen willen niet dood. Ze willen een ander leven!’
En ja, dat is het. Ik wil een ander leven, leven.
Ik wil nog zoveel doen. Ik heb nog zoveel te doen. Ik ga dit ‘andere leven’ ontdekken en ben volop aan het stappen. Ik blijf trouw aan mezelf en luister echt naar mijn innerlijke stem, mijn hart en mijn gevoel. Er echt voor openstaan en niet oordelen.
Zo besloot ik tevens het crea-atelier in mijn buurt te volgen, een gewoon gezellige namiddag samen zijn, waar je een levend model kan tekenen of eender wat je zelf creatief wil doen. Een ontmoetingsplek, en ik had er mijn eerste ervaring met klei. Het voelde heerlijk, die zachte materie tussen je vingers. Al knedend, tastend en duwend ontstaan nieuwe vormen. Je start en er is geen doel of vorm voor ogen; je moet gewoon het proces zijn gang laten gaan. En zo ontstond deze dame… Ben ik dat 😊?
Bij slapeloze nachten luister ik in de tuin naar de uil en zijn ‘oehoe’- geroep. Dat brengt me helemaal tot rust. En op mijn doeken vloeide ook een rust. Mijn echtgenoot merkte op dat ik heel wat vosjes aan het schilderen was… en dat ik in een ‘Obi’ modus was. Obi Wan Kenobi, ons hondje dat we vorig jaar moesten afgeven.
En ja, plots begreep ik waarom die vosjes allemaal op mijn doek kwamen: ik ben het rouwen en loslaten aan het loslaten.
En ik neem al mijn vosjes mee midden december over de plas. We gaan terug naar Montana tot in de lente.
Mijn eigen art show op 20 december bij Stephano’s Fine Art Gallery in Virginia City, daar ben ik Ashley en Stephano heel dankbaar voor. Unieke mensen en een unieke plek, waar mijn ziel thuis is.
En absoluut zal ik tijd doorbrengen in mijn studio ginder, en inspiratie neem ik mee. Deze prachtige eland voel ik al op mijn doek stromen… 😊 Is hij niet uniek prachtig?
