Lieve lezer,

Het is een klein wonder dat dit tijdschrift tijdig in de bus belandt. Onze lay-outer, Kathleen Van Driessche, heeft een helse tijd achter de rug. Tot nu toe was ze garagehoudster van Opel, maar omstandigheden hebben haar ertoe verplicht het merk Opel op te geven en over te schakelen naar Volkswagen en Skoda.
Zoals vaak in het leven, kan je niet weten wat een transitie betekent als je ze niet zelf doormaakt. Maar ik was getuige van het voorbije anderhalf jaar en weet welke spanning en inspanning dit heeft gevraagd. En vooral deze week waarin het tijdschrift op punt moest worden gezet, vond de uitvoering van de grote verandering plaats.
Dus echt dank Kathleen, om in de uren die je niet had, toch het tijdschrift op te maken. Je vertelde dat werken aan het tijdschrift zelfs een strohalm was in deze moeilijke periode, dat je voldoening en kracht haalde uit je inzet voor iets constructief en waar de mensen blij mee zijn.

Daarin herken ik mij in, dat mijn inzet voor La Verna mij voedt en steunt. Dat ze mij verbindt met mijn innerlijke bron, die bruist van energie en waar ik de ware vreugde vind. Die bron is onuitputtelijk. Dit wil niet zeggen dat ik geen rekening moet houden met mijn grenzen, maar wel dat het heerlijk is om in verbinding te zijn met die bron, die leven geeft. Het gaat om een innerlijke ruimte die zowel voor inspiratie als voor rust zorgt. En waar ik thuis kan in komen.

Die verbinding met de bron is mijn essentie en heb ik nodig om niet ten prooi te vallen aan emoties en gedachten en de tegenstrijdigheden, de verdeeldheid of de versnippering die deze met zich meebrengen. Het is wel belangrijk om bewust te zijn van mijn emoties en gedachten, en ze niet te ‘overstijgen’, maar ze integendeel helemaal toe te laten. Emoties en gedachten zeggen veel over je plaats in het leven (je gezin, familie, vriendenkring, werkomgeving…), over het proces dat je gaat, over dat wat je te doen staat. Ze zijn onontbeerlijke richtingwijzers op weg naar je ziel. Wie geen voeling heeft met zijn eigen emoties of niet bewust is van zijn gedachten voelt zich vaak afgesneden.

De ontwikkeling van een innerlijke ruimte waarbinnen je emoties en gedachten kunnen geïntegreerd worden, is een kunst. Hoe groter de innerlijke ruimte hoe meer emoties en daarbij horende gedachten je kan toelaten zonder er door overspoeld te worden.
Als ik een meditatie begeleid die mensen in verbinding brengt met hun lichaam, met hun emoties en met hun gedachten, zeg ik tussen elke bewustzijnsfase door: ‘je bent meer dan je lichaam, meer dan je emoties, meer dan je gedachten’.
Maar wat is dat dan? Dat meer.
Het valt moeilijk te omschrijven, te duiden, te verklaren. Maar je voelt het wel als het zich laat zien.

Die dimensie was voelbaar tijdens de voorbije inspiratiedagen. Je zal in dit tijdschrift meerdere getuigenissen kunnen lezen van wat deelnemers ervaarden. Het is prachtig dat zoveel mensen iets schreven over wat toch niet gemakkelijk uit te drukken is. Het stemt mij heel dankbaar.
Ook voor mij waren deze dagen bijzonder. Ik had het voornemen om volgend jaar, in 2020 aan te kondigen dat het de laatste inspiratiedagen zouden zijn. Ja, ik word ouder :-). Maar na die dagen smolt dit voornemen als sneeuw voor de zon en had ik inspiratie voor nog wel 5 keren. Die vreugde weet je wel.

Die dimensie heeft alleszins te maken met het openen van je hart. Vele mensen houden hun hart dicht omdat er te veel pijn en spanning in zit. Het kan veiliger zijn om het goed gesloten te houden en om alles bij het oude te laten.
Het is vaak moeilijk om in je omgeving of in de ruimere (harde) wereld je hart te openen. Waar moet je naartoe met je eenzaamheid, je pijn, je verdriet, je stress, je onopgeloste vragen, je diepste verlangens? Hebben we niet allen nood aan geborgenheid en veiligheid? Kunnen we zomaar alleen, zo kwetsbaar in ons blootje staan?

We hebben elkaar nodig om ons hart te openen, om dit ‘als vanzelf’ te doen. In de laatste lezing van de inspiratiedagen sprak Els Janssens (die het gedachtegoed van Ulrich Libbrecht verder uitdraagt) over ‘het vanzelf-zo’. In het leven gebeurt
zoveel vanzelf, de essentie kunnen we niet grijpen, en laat zich niet vangen in regels, in constructies, in doelstellingen, …
We kunnen er ons alleen voor openen. Het is als de natuur, daar gebeurt het ook vanzelf. Na de winter, komt de lente. Daar mogen we op vertrouwen. Na het sterven komt er nieuw leven.

Zo gaat het ook met de processen in ons leven. Ze gebeuren. Ze overkomen ons. In de mate dat we durven leven en ons hart openen, kan de intensiteit toenemen. Soms komen we in zware onweders terecht. Het blijft een uitdaging om ook dan in het vertrouwen te blijven. Soms kan je overspoeld worden door angst en onzekerheid, soms is er totale chaos en kom je terecht in het niet-meer-weten.
Thuiskomen in de angst en deze bestaansrecht geven, thuiskomen in het niet-weten, en voelen dat dit de bestaansgrond van het wezenlijke is, zijn belangrijke stapstenen op de weg.

‘Als je kunt zeggen: ‘Ik ben ook maar een mens
en ik ben nu bang, ga je eindelijk met de stroom mee.’
Eva Pierrakos

Bij sommigen voltrekt de eigen weg zich quasi onzichtbaar, in het innerlijke, anderen moeten stappen zetten waar ook anderen gevolgen van dragen. Ook verantwoordelijkheid daarvoor nemen kan moeilijk zijn. De steun van anderen helpt om de zwaarte ervan te verlichten.

Ook maatschappelijk beweegt er veel. In de politiek zien we dat sommigen zich nog vastklampen aan het oude, aan heersen in plaats van verbinden, aan macht in plaats van dienstbaarheid, aan voeden van angst in plaats van creëren van vertrouwen.
Tegelijk zijn er ook zoveel vernieuwende krachten aan het werk. Het zijn nu nog eilandjes maar geleidelijk aan zullen ze samensmelten en een groot draagvlak creëren…
‘Het vanzelf-zo’ zal zich ook hier voltrekken. We gaan het niet meer tegenhouden. Muren zullen het niet beletten. Uitsluiten ook niet. We zijn allemaal mensen op deze aarde. We zijn verbonden.

Ik sluit dit jaar af in dankbaarheid voor jullie, beste lezers. Dankzij jullie is dit tijdschrift er. We gaan er graag mee door. Vergeet je niet het lidgeld te betalen? We hebben het nodig voor de realisatie ervan.
Ik dank de vele schrijvers, medewerkers aan dit tijdschrift. Het zijn er velen.
Ik dank de vrijwilligers die met hun goede krachten La Verna mogelijk maken.
Ik dank de mensen die een financieel duwtje in de rug geven.
Ik voel ook veel dankbaarheid voor de aarde die ons zoveel moois schenkt. De aarde en wij, de natuur en wij, we zijn uit hetzelfde deeg gebakken.
Aan elk van jullie wens ik mooie kerstdagen en een vervullend 2020.

Kristin Vanschoubroek
Voorzitter vzw La Verna

Reacties zijn welkom op kristin@laverna.be