Lieve lezer,
Vorige keer schreef ik over mijn mama die net was gestorven. Ik zat helemaal in de kracht van het gebeuren. Ik voelde een diepe verbinding met het wezenlijke. En dat geeft vreugde, bevrijding.
Nadien kwam een periode van verhoogde kwetsbaarheid. Niet zozeer om het gemis van mijn mama. Ik denk veel aan haar en vaak is er: ‘dat zou ik haar willen zeggen’. En ik moet nog wennen aan het idee dat ze er niet meer is. Ze is er heel mijn leven geweest. Maar echt missen doe ik haar niet. Ik heb haar soms wel gemist, vooral in mijn jong leven. En omgaan met dat gemis, met een mama die mij niet altijd begreep, dat was niet gemakkelijk. Ik heb innerlijk werk moeten doen om vrede te krijgen met mijn mama. Echte vrede, met wie ze is, en niet met ‘wie ik wou dat ze was’. Door de heling van mijn eigen kwetsuren kon de liefde voor haar open komen. En kon ik haar echt ‘zien’. Ik heb mijn mama leren kennen en had haar lief.
Maar nu terug naar de verhoogde kwetsbaarheid. Ik merkte een weemoed in mezelf die gepaard ging met een grote gevoeligheid. Alsof ik door het overlijden van mijn moeder, voeling had met het mysterie dat niet te definiëren valt. Misschien drukte de volle maan in die periode nog het meest mijn gevoel uit… Er was niet veel nodig om bij mijn tranen te komen. Ik had nood aan stilte, aan eenvoud, aan gewoon ‘zijn’. Het was goed om die weemoed en die kwetsbaarheid te voelen. Ik kwam erin thuis.
Die stilte was ook de bedding om de verschuivingen in mijzelf op te merken. Het overlijden van mijn mama bracht veranderingen in mij teweeg, alsof mijn innerlijk zich moest herschikken. Patronen die vertrouwd waren en waar ik tot dan toe best kon mee leven, kwamen nu opeens helder in mijn bewustzijn. Er kwam verdriet naar boven. Het was goed dit te voelen. Want precies het voelen, het doorleven van het verdriet creëerde de ruimte en de kracht voor verandering.
Ik moest zelf niets doen. De transformatie gebeurde vanzelf. Het voelde goed om mij ervan bewust te zijn.
Ik voelde ook dat ik nu de eerste ben in de rij van opeenvolgende generaties. Daardoor richt mijn blik zich meer op de generaties na mij. Ik ben nu de ‘mater familias’ van mijn eigen kroost. Mijn taak als dochter is afgerond. Er is meer ruimte voor de volgende generaties.
Ook de relatie met mijn broers en zussen verandert. We staan nu allen op die eerste rij. Het is alsof ik nog meer mijn eigen leven kan leiden, nog meer in mijzelf kan gaan staan. Er is een grotere vrijheid.
Het meer loslaten van het verleden en het gericht zijn op het nu en op wat komt, heeft misschien ook wel met ouder worden te maken. Ik voelde het al deze zomer. We waren op vakantie in Zweden. Vaak hebben we op reis ‘deja-vu’s’, herinneringen aan andere reizen. ‘Weet je nog, dat, daar, toen?’ Ik voelde dat ik de herinneringen niet meer kon grijpen, dat ik dan zo ‘in mij hoofd moest gaan zitten’ en dat dit ten koste ging van er gewoon zijn, in het moment.
In Örebro was er een tentoonstelling in de stad. Daar hing een kunstwerk ‘flarden van herinneringen’. Het raakte mij. Ik ging eronder staan en voelde: ja, mijn verleden, het worden flarden, vage herinneringen, stukken zijn eruit verdwenen… Er was het besef van mijn eindigheid.
Leven in het nu geeft dynamiek. Dat voel ik ook in mijn inzet voor La Verna. Er is een spontane energie om te vernieuwen. De maandelijkse vieringen noemen we nu ‘cirkels van verbondenheid’, hoewel de titel ‘het leven vieren’, blijft. Immers het leven mag gevierd worden: ten volle leven is nog steeds het mooiste geschenk dat je aan jezelf kan geven.
Het gegeven van een cirkel, waarin geen hiërarchie is, spreekt mij aan. Immers hoe ver of hoe dicht je ook in je leven staat, er is steeds het nu dat beleefd moet worden. We zitten tijdens de viering ook echt in een cirkel. De tekst die bij de aankondiging staat, geeft meer duidelijkheid over hoe het eraan toegaat en wat je kan verwachten. Hij bevat ook een oproep. Wie weet heb je zin om een getuigenis (ongeveer 20 minuten) te brengen? Het kan je verrijken en versterken.
Ook de inspiratiedagen voor 2018 zitten reeds in een nieuw kleedje. De voorbije driedaagse was opnieuw een mooi gebeuren. Het blijft deugd doen om de verbondenheid te ervaren die ontstaat wanneer mensen in openheid samen zijn en kunnen praten over thema’s die hen bezighouden. Toch was er bij mij het gevoel van ‘dit hebben we gehad’. Veertien jaar dezelfde formule met lezingen en avondactiviteiten, het is genoeg geweest. Tijd voor vernieuwing.
Volgende keer kiezen we voor een meer dynamische versie. Het thema is ook reeds gekend ‘Een gezonde geest in een gezond lichaam, en hoe beide elkaar beïnvloeden’, op 2 en 3 november 2018 opnieuw in de abdij van Drongen.
Het tijdschrift bevat weer heel wat teksten. Wie graag zelf eens in de pen kruipt, kan dat gerust doen. Het tijdschrift is een kanaal waarlangs voedende lectuur kan worden doorgegeven.
We bieden heel wat activiteiten aan. Voor wie meer voeling wil krijgen met zijn of haar emoties, is er de reeks ‘Constructieve en liefdevolle zelfbegeleiding’.
Het abdijweekend is intussen een klassieker. Dit jaar gaan we naar Averbode. Wie graag meegaat, wacht best niet om in te schrijven. De lijst is zich aan het vullen.
En dan zijn er de meerdaagsen: een winterretraite voor wie verstilling wenst, een tweedaagse in februari voor wie ‘het nieuwe in zichzelf wil laten ontluiken’.
Er is ook de reis naar Assisi die een bijzondere mix is van natuur, cultuur en spiritualiteit en die je zowel letterlijk als figuurlijk in beweging zet. Wie snel inschrijft (voor 1 januari), kan nog genieten van de vroegboekkorting.
Er zijn nog tal van activiteiten: yoga, sacrale dans, biodanza, tao van de vrouw, gespreksavonden rond ‘Ontwaken uit onze illusies’. We zetten de vasten in met ‘Loslaten om vrij te worden’.
Ten slotte zijn er nog de wekelijkse stiltenamiddagen en de maandelijkse wandelingen en filmavonden. En een zangfeest ter gelegenheid van onze 14de verjaardag.
We zijn blij met onze medewerkers. Voor ons is het belangrijk dat ze werken vanuit hun hart en dat ze de kwaliteit in zich dragen om de processen die zich aandienen te kunnen transformeren naar liefde.
We verwelkomen je graag!
Op een herfstdag zat ik in het park, verdiept in de contemplatie van een heel klein maar prachtig, hartvormig blad. Het was rood van kleur en hing nog net aan een tak, bijna klaar om naar beneden te vallen. Ik bleef er een hele tijd staan en stelde het blad veel vragen. Ik ontdekte dat het blad de moeder van de boom is geweest. Meestal denken we dat de boom de moeder is van de bladeren en dat de bladeren alleen maar de kinderen zijn, maar toen ik naar het blad keek, zag ik dat het blad ook een moeder is van een boom. Het sap dat de wortels opnemen is slechts water en mineralen en niet goed genoeg om de boom te voeden. De boom voert het sap verder naar de bladeren. En de bladeren nemen de verantwoordelijkheid op zich dit ruwe sap om te vormen tot fijnbewerkt sap en sturen het met behulp van de zon en gas terug om de boom te voeden. Daarom zijn de bladeren ook de moeder van de boom. En omdat het blad verbonden is met de boom via de stam is het makkelijk in te zien dat ze communiceren.
(Uit de tekst ‘Gelukkig voortbestaan’ van de boeddhistische monnik Thich Nhat Hanh)
Deze tekst doet mij denken aan de uitspraak van mijn mama drie weken voor ze zou sterven: ‘Kristin, nu ben jij mijn mama’. Het was duidelijk dat dit een teken was van haar kwetsbaarheid. Er zat al een stuk overgave in. Ik voelde het als een appèl. Nu had zij mijn zorg nodig.
Het bracht mij terug bij een ervaring van vroeger. Hoe ik rond de leeftijd van 35 jaar mij ervan bewust werd dat ik wilde ophouden met mij te gedragen als het kind dat erkenning en bevestiging van de moeder nodig had. Niet dat deze erkenning niet belangrijk was, maar ik wou er mij niet langer afhankelijk van maken. De afhankelijkheid hield mijn persoonlijke groei tegen. Ik kwam tot het inzicht dat ik evengoed haar zou kunnen proberen te begrijpen, dan te verlangen om door haar begrepen te worden. Het blad voedt ook de boom. Ze voeden elkaar. Ze zijn verbonden.
Aan jou, beste lezer, wens ik een vreugdevolle kersttijd en een inspirerend nieuw jaar.
Kristin Vanschoubroek
Voorzitter vzw La Verna
Reacties zijn welkom op kristin@laverna.be