Sandra Van den Meersche
Het leven vieren, 18 juni 2017
Mijn levenspad is een pad van bergen en dalen, een pad van bewustwording. Het is een verhaal waarvan elk deel, leuk of niet leuk, perfect is en bijdraagt tot het proces van ‘wakker worden’.
Mijn leven kreeg op mijn 28ste een totale wending. Dat leven, waarin alles draaide rond het gezin, een tweede zwangerschap, een gezellige thuis en een job als vroedvrouw werd plots van de ene dag op de andere totaal anders. Ik kreeg de diagnose van kanker: een non-hodgkinlymfoom in een vergevorderd stadium en het was vijf voor twaalf!
Op dat moment was ik acht maand zwanger. De geboorte van onze tweede zoon werd ingeleid om mij te kunnen behandelen. De prognose was niet positief. Ik ging akkoord met een behandeling volgens de standaardprocedure en tekende ook voor een bijkomende therapie die zich nog in een proefondervindelijk stadium bevond. Dit betekende een zware chemobehandeling van zes maand, stamceltransplantatie en radiotherapie.
Er begon een periode van intens lijden, zowel emotioneel als fysiek. Wekenlang werd ik opgenomen in het ziekenhuis, afgescheiden van het gezin. De behandeling verliep helemaal niet volgens het vooropgestelde schema. Vele infecties vertraagden de opeenvolgende chemo’s. Er waren vaak onverwachte opnames, met weer de afzondering van het gezin en zeker van onze pasgeborene, wat me intense hartenpijn bezorgde. Na een reeks chemobehandelingen volgde de stamceltransplantatie. Dit betekende totale isolatie gedurende vier weken met opnieuw de diepe, hevige pijn van het afgescheiden zijn en de angst voor de dood. Tegelijk was er even een opluchting omdat ik tijd kreeg om bij mezelf te zijn en niet doodziek hoefde te zorgen voor het gezin. Ik kon gewoon ziek zijn en al de resterende energie naar binnen richten. Dat gevoel van even tot rust te kunnen komen veranderde echter al heel snel in een ondraaglijk fysiek lijden. De maximale dosis pijnstilling (morfine) versufte me helemaal. Er was intense pijn, maar ik kon niet meer reageren. Ik voelde me als het ware opgesloten in mijn lichaam, waar een hevige strijd aan de gang was. Ik (mijn persoonlijkheid) was in strijd met mijn lichaam en ik kon de pijn niet meer dragen! Hoe meer ik vocht en me verzette, hoe intenser de pijn was! Op een gegeven moment ondervond ik echter dat wanneer ik heel zachtjes en geconcentreerd ademde, me liet meevoeren op mijn ademhaling, de pijn draaglijk werd. Mijn in- en uitademingen werden korter en de pauzes ertussen werden ruimer, tot op een bepaald moment de stilstand na de uitademing het overnam. Ik werd als het ware opgenomen in een zee van liefde, in een enorme en warme gloed van licht. Liefde was boven, onder, naast, en in me. Er was niets dan liefde. Liefde in zo een intensiteit. Ik was liefde zelf.
In tijd uitgedrukt was dit een kort moment, maar in mijn beleven een eeuwigheid. Ik kwam terug in mijn lichaam en vanaf dan ging het verdere herstel na de transplantatie uitzonderlijk vlot. Geen enkele complicatie deed zich voor en na 21 dagen (normaal minimum 28 dagen) mocht ik het ziekenhuis verlaten want mijn bloedwaarden waren goed. Er was geen enkele reden om me nog in isolatie te houden.
Er volgden jaren van intense vermoeidheid, chronisch ziek zijn en andere bijwerkingen van de therapie. Mijn leven was heel beperkt en van die intense ervaring van liefde, die later een BDE (bijna doodervaring) bleek te zijn, wist ik niets meer. Het leven spoorde me aan in het moment te leven, maar dit was helemaal niet gemakkelijk. Ik zat zo in mijn hoofd en maakte me veel zorgen over de toekomst.
Op een bepaalde ochtend werd ik wakker uit een droom, waarin ik werd aangespoord yoga te volgen. Ik heb die raad toen letterlijk opgevolgd, hoewel mijn mind protesteerde, want dat was helemaal niets voor mij, vond ik. Toch ging ik meteen voor een opleiding die op dat moment beschikbaar was.
De eerste twee jaar volgde ik de opleiding vanuit de zetel bij mijn leraar thuis. Hij leerde me de dingen te accepteren die er op het moment waren. Dat wil zeggen: te stoppen met vechten tegen wat er was. Ik leerde mijn aandacht naar binnen te richten en getuige te worden van mijn gedachten, beelden, verhalen. Ook leerde ik mijn innerlijke onrust volledig lichamelijk gewaar te worden. Het was een leerproces om datgene wat ik jaren onderdrukt had aan onverwerkte ervaringen toe te laten. Meer en meer kon ik alles, samen met mijn adem verwelkomen. Energieblokkades losten op. Mijn lichaam begon weer te stromen en heelde zichzelf van binnenuit. Lichamelijke klachten verdwenen geleidelijk aan. Diepgaande meditatie zorgde ervoor dat alles voor me helderder werd. De BDE kwam volledig terug in mijn bewustzijn. Ik werd zoekende en vroeg me af: ‘Wie ben ik? Wat is mijn doel hier?’
Wat mij het meest bijbleef van de opleiding was ‘samtosha’. Dat wil zeggen tevredenheid. JA zeggen tegen het leven. Alles wat op je levenspad komt, zien als een kans om te evolueren in bewustzijn, wat dat ook moge betekenen op dat moment.
En zo zei ik ook JA tegen een expeditie die op mijn pad kwam. Het was JA zeggen tegen mijn innerlijke stem, een dieper weten. Ik ging, samen met 11 mensen met een kankerervaring op tocht om de Monte Perdido, een berg van 3355 m in de Spaanse Pyreneeën, te beklimmen. Dat was een tocht midden in de natuur, samen met de natuur, volledig terug naar ‘basic’. Ik wou onderweg zijn, niet met de top als doel, maar met het onderweg -zijn als doel op zich. Een tocht terug naar mezelf.
Het werd voor mij een tocht van onthechting, ‘aprigraha’ zoals men dit in yogatermen noemt. Rollen die ik vervulde (moeder, echtgenote, dochter, zoekende, …) werden losgelaten. Primaire behoeften zoals voeding en een dak boven je hoofd werden heel ‘basic’. De laatste dag voor de beklimming van de top was ook mijn rugzak zoek! Mijn laatste persoonlijke spullen. Alles diende ik los te laten. Emoties die daarbij naar boven kwamen, doorleefde ik. Dit had ik geleerd in de yoga. Het werd een beklimming waar ik enkel mijn adem als vriend bij me had. En samen, op het ritme van mijn ademhaling, stapte ik, stap voor stap, elk moment aanwezig. In die eenheid werd ik als het ware gedragen en haalde ik de top. Niet op wilskracht, maar vanuit de kracht van de verbinding met de Bron. Het leven stroomde door me heen. Lachen, zingen, huilen, sterren kijken … en een stilte onder alles.
Deze prachtige ervaring bleef nog even aanwezig, maar na enkele weken terug in het dagelijkse leven, toen het zoeken opnieuw begon en de vraag: ‘wat ga je nu doen met je leven?’ zich opdrong, raakte ik weer in de afscheiding. Ik zakte in een depressie en evolueerde vanuit eenheid naar volledig isolement. De drang om er een eind aan te maken was groot. Maar er was een dieper weten dat hoe diep je ook zit, er een kracht is onder alles.
Op een gegeven moment werd mijn aandacht getrokken naar een uitnodiging om te zingen. ‘Zielezingen’ heette het. Ik wist dat ik tijdens de tocht spontaan zong en dat het leven dan door me heen stroomde. Ik greep dit laatste sprankeltje hoop, een kracht duwde me in de auto op weg. Het zielezingen bracht delen die nog niet met liefde belicht waren naar de oppervlakte. Onverwerkte thema’s uit mijn kindertijd en beelden uit vorige levens kwamen in mijn bewustzijn. Gedragen door de vibraties van de mantra’s en samen met mijn adem, kon ik wat er aan de oppervlakte kwam, toelaten. De verbinding met mijn Bron, de kracht werd opnieuw langzaam voelbaar. Ik kon weer JA zeggen tegen het leven, krachtiger dan voorheen.
Er volgden enkele jaren waarin ik me volledig toelegde op talenten die klaar waren om tot ontplooiing te komen. Zo volgde ik gezondheidstherapie, voetreflexologie en ook een opleiding florist. Ik wist niet waar dit me allemaal naartoe zou leiden en volgde meer en meer de ingevingen vanuit mijn hart. Onderweg kwamen angsten me vergezellen: angst om te falen, het onbestemde, angst om zoveel… Maar bovenal wist ik dat het juist was. Alles waar ik voorheen in gegroeid was, hielp me de angsten toe te laten. Ik volgde vele workshops die me verder hielpen op mijn pad van innerlijke groei.
Een enorme toewijding voelde ik toen ’Deeksha’ op mijn pad kwam. Deeksha is een gebruik uit het hindoeïsme, de naam komt uit het Sanskriet en betekent ‘initiatie’. Deeksha wordt hier op aarde geleid door twee avatars: Sri Baghavan en Sri Amma en zorgt voor de overdracht van transformerende, goddelijke (eenheids)energie via handoplegging, oogcontact of op afstand via intentie. Deze energieoverdracht bewerkstelligt een neurobiologische verandering in de hersenen.
Ik liet me inwijden, werd Deekshagever en volgde vele Deekshabijeenkomsten met teachings die me veel inzicht gaven in de werking van ‘de mind’. Daardoor leerde ik mijn eigen mind en haar eigenschappen kennen: het oordelen, labelen, vergelijken. Het gaat er eigenlijk niet om dat we iets wegwillen, maar dat we het kunnen laten zijn, dat we accepteren. Door de eenheidszegening (het doorgeven van de eenheidsenergie) wordt het acceptatieproces versneld. Eenheid treedt je tegemoet.
Verder op mijn pad kwamen Gangaji en Mooji, meesters in non-dualiteit. Hun leraar was Papaji en diens leraar was Shri Ramana Maharshi. Zij geven live ‘satsangs’ (bijeenkomsten) over de hele wereld, waarbij de waarheid, wat voorbij religie en concepten is, gedeeld wordt. Het gaat om eenvoudige lessen, een directe weg zonder specifieke methode of techniek.
Bewustzijn wil geleefd en ervaren worden.
Laat het toe….
Je hebt enkel in overgave te gaan.
Jouw kwaliteiten zitten reeds in elke cel geborgen.
Vind jouw eigen licht.Sandra
De essentie is dat er onder onze oppervlakkige persoonlijkheid, onder datgene wat zich identificeert met het lichaam, de gedachten en de emoties, een onveranderlijke kern is, een onverstoorbaar Zijn. Dit kan niet aangetast of gekwetst worden. Het oorspronkelijke Zelf, het rustig centrum van bewustzijn dient enkel zichzelf te herkennen. Het verzinken in eenvoudige vragen als ‘Wie ben ik?’, ‘Wat in mij komt en gaat niet?’, ‘Wat is er voor elke naam of vorm?’, ‘Wat is er voorafgaand aan elke gedachte?’, … laten je weer samenvallen met jouw pure essentie, met je Bron, je bewustzijn.
Vroeger werd realisatie geacht veel tijd en moeite te kosten, maar in deze snel veranderende tijd lijkt bewustzijn zichzelf kenbaar te willen maken. Het bewustzijn wil doordringen in iedereen. Voor het verstand is dit een raadsel, want het is zo eenvoudig, voorbij het denken, simpelweg hier en nu. Er valt niets te zoeken, we zijn reeds compleet, volkomen vrij en in diepe vrede…!
De werkelijkheid toont zich elk moment meer en meer. Het geven van yoga, meditatie en het persoonlijk begeleiden van mensen in hun groei wordt me gegeven en is een waar geschenk. Het is een geschenk van het groeien in liefde. Ik ben dankbaar voor alles wat er op mijn pad komt: de ontmoetingen, de gebeurtenissen. Het is veel meer dan wat ik ooit zou kunnen bedacht hebben.
‘Your heart is the light of this world.
Don’t cover it with your mind.Mooii