Opening La Verna-huis, feestwoordje

Kristin Vanschoubroek
27 maart 2016

Op 27 maart 2004, dag op dag 12 jaar geleden, vierden we met een groot feest de start van La Verna. Het was een heel spannend moment. Vandaag is het opnieuw een spannend moment. Niet alleen omdat we de grote sprong naar een eigen huis wagen, maar ook omdat het samenvalt met een bijzonder moment voor onze samenleving. De opening van ons huis vindt immers plaats in een heel bewogen week. Misschien is dit geen toeval.
De aanslagen van vorige dinsdag (22 maart) confronteren ons keihard met kwetsbaarheid: onze persoonlijke kwetsbaarheid, maar ook de kwetsbaarheid van de samenleving. Er is het gevoel van onveiligheid, het gevoel de controle te verliezen, we voelen dat er krachten aan de gang zijn waar we geen greep op hebben.

Van zodra iemand geboren wordt, is hij kwetsbaar. Er zijn zoveel krachten waartegen je je niet of moeilijk kan wapenen: ziekte, verlies, dood, onderdrukking, armoede, oorlog, …
Kwetsbaarheid en hoe hiermee omgaan, dat ligt aan de basis van La Verna. Het is goed om te vechten tegen onrechtvaardige toestanden die kwetsbaarheid uitlokken. Tegelijk is de weg naar aanvaarding van je kwetsbaarheid belangrijk. Wie zijn kwetsbaarheid aanvaardt, wordt meer mens. Acceptatie van jezelf, van een ander, van de wereld waarin je leeft: het is een uitdaging. Acceptatie is in de ogen van sommigen een soft gedoe: een toedekken, een uit de weg gaan van de confrontatie. Niets is minder waar. Acceptatie vraagt een lange weg naar bewustzijn: het is kijken, het is de pijn en de onmacht in de ogen zien en die een plaats geven, niet weg van jezelf, maar in jezelf.
Het is moeilijk om die weg alleen te gaan. Het is belangrijk dat er mensen zijn op ons pad.
Het delen van verhalen is belangrijk. Daar geeft La Verna de kans toe. Door het delen van onze persoonlijke weg groeien we. Ieders verhaal is immers een spiegel voor onszelf. En stilaan raken we vertrouwd met een onderstroom van vreugde en verdriet, van licht en duisternis, een onderstroom die universeel is en ons met elkaar verbindt.

We mogen fier zijn dat we hier staan, na 12 jaar. Een hele weg is afgelegd. Het was niet altijd gemakkelijk, het was wel een weg met veel vervulling, met voeding voor het hart. De moeilijkheden hebben nooit opgewogen tegen de vreugde die La Verna biedt. De eenvoud en de liefde die we hier kunnen ervaren, zijn een groot geschenk. Ik voel hoe de voorbije 12 jaar ons sterker hebben gemaakt. Hoe we gegroeid zijn in die vreugde. We zijn lichter geworden, blijer.

Onze activiteiten zijn doorheen deze jaren dezelfde gebleven: 12 jaar vieringen, 12 keer inspiratiedagen, 10 jaar wandelingen, een jaarlijkse pelgrimsreis en zomerweek, enz. We frissen dit even op dankzij een filmpje dat Hélène Derijcke maakte.
Jullie kunnen dit filmpje ook hier bekijken:

Vandaag, 27 maart 2016, Pasen: we maken een nieuwe start op vele vlakken. Het vernieuwde tijdschrift in kleur werd boven de doopvont gehouden. De website werd vernieuwd en een nieuwe folder ligt kersvers klaar in het huis. We hebben ook ons logo vernieuwd, meer rechtstreeks tot het hart gesproken: ‘La Verna, leven vanuit je hart’. Deze korte zin zegt op een eenvoudige manier wat La Verna is. Want als we zeggen: La Verna is een beweging voor bewustzijn, inspiratie en verbondenheid – wat we ongetwijfeld zijn en blijven – dan kwam dat toch wat moeilijk, wat mentaal over: mensen fronsten soms hun voorhoofd, ze begrepen het niet goed, het vroeg om wat uitleg. ‘Leven vanuit je hart’ spreekt het hart aan.

En dan is er het eigen huis!
In spirituele kringen wordt wel eens gezegd – de eerste keer las ik het in het boekje ‘De Alchemist’ van Paulo Coelho –: als je echt iets wil, dan spannen de krachten van het universum samen om dit te realiseren. Bij zo’n uitspraak voel ik altijd een zeker scepticisme. Het gebeurt immers zo vaak dat verlangens niet worden gerealiseerd, dat ze wel een plaats hebben in het hart, maar niet in de materie kunnen worden gezet, ondanks de inspanningen, ondanks de goede wil, ondanks de zuiverheid van het verlangen.
Ook ik heb de droom van een huis 12 jaar gekoesterd, levendig gehouden zonder mij eraan vast te klampen. Ik heb me vaak afgevraagd: zou die droom gerealiseerd worden? Ik wist het niet en moest het ook niet weten. Ik vertrouwde op de loop van het leven.

En nu is het huis daar! Zo vanzelfsprekend en tegelijk zo verwonderlijk. Ik herinner me hoe ik na de viering van mei vorig jaar, toen we samen buiten aten, naar het Schuttershuis keek en luidop zei: “Als ons huis daar nu eens kon zijn!” En zie, begin juli vernam ik dat het gelijkvloers te huur kwam. Dit ervaar ik echt als een geschenk van het universum. We konden ons geen betere plaats dromen. Een grote verwondering en dankbaarheid voel ik. Nog steeds komt dat heerlijk, blij en dankbaar gevoel over mij, telkens als ik het domein opkom.

Wat ik nog zo een wonder vind – dat moet ik vandaag ook echt vertellen – is dat ik meerdere keren heb gezegd: “La Verna is een entiteit op zich en kent een eigen evolutie, net als een mens.” Ik heb vaak gedacht en gezegd: “Als La Verna 12 jaar is, dan zou het zich meer los moeten maken van mij als stichter, van ‘de moeder’, en naar Gent verhuizen.” Net zoals mijn kinderen op hun 12 jaar in Gent naar school gingen en zo een stukje autonomer werden.
En vandaag, dag op dag 12 jaar na de opening van La Verna, openen we het huis.

De datum is ook een wonder. Toen in augustus werd beslist dat we het huis zouden huren, dacht ik bij mezelf: het zou toch prachtig zijn indien we dit zouden kunnen openen op Pasen. Ik keek naar de datum en toen zag ik dat Pasen valt op 27 maart. Nu moeten jullie weten dat we altijd de derde zondag van de maand de kapel huren voor de viering. Maar deze keer ging dit niet en daarom huurden we uitzonderlijk de vierde zondag. Toen haalde ik de openingsspeech van La Verna boven en zag ik dat ons startfeest plaatsvond op 27 maart 2004, exact 12 jaar geleden. Dat was echt een kippenvelmoment. Dit kon geen toeval zijn. Zou het toch waar zijn dat we geleid worden door een onzichtbare hand…? Diepe dankbaarheid en vertrouwen voelde ik, en overgave aan het leven, buigen voor het mysterie.

We hebben de voorbije maanden hard gewerkt. Van januari tot nu. In een kleine drie maanden is ons huis leefbaar geworden. Er waren veel helpende handen. Ieder zette zich in volgens eigen talent. Er waren mensen die meedachten over de inrichting, anderen die meer de praktische werken op zich namen. Er zijn vrijwilligers die mee nadenken over de activiteiten die zullen plaatsvinden in het huis. Ook het open huis krijgt beetje bij beetje vorm. Zovelen schenken hun inzet, hun krachten. Er zijn ook mensen die ons iets cadeau gaven: het keukenmeubel, het rode tapijt, de tafel en de stoelen, de televisie, de muziekinstallatie, een beamer, de vele boeken voor de bibliotheek, werken voor aan de muur, enz.
Wij hebben ook zelf moeten investeren in een aantal zaken: de gordijnen, het vasttapijt en vele kleine dingen die nodig zijn om ons huis goed leefbaar en werkbaar te maken. We zijn nog niet helemaal rond met de inrichting, maar dat komt wel. Het blijft zoeken om de financiële kant van La Verna rond te krijgen. Zo is er nu de huur van het huis die maandelijks betaald moet worden. Daarom is er een warme oproep om een bestendige opdracht aan je bank te geven, zodat de huur door veel mensen samen wordt gedragen. Ik durf deze oproep doen met de uitnodiging om in alle vrijheid zelf te voelen wat voor jou waarde heeft en waarin jij wil investeren.
We gaan nu naar het La Verna-huis.

Onthaalruimte
Dat dit huis een bron van vreugde mag worden, een plek om op adem te komen, om energie op te doen, om kracht te krijgen bij moeilijke beslissingen, om op te kunnen komen voor wat voor jou belangrijk is, om te kunnen leven vanuit je ware natuur.
We zegenen deze plaats van onthaal: dat ieder die hier komt zich welkom zou voelen.
Wie hier binnenkomt, draagt de buitenwereld nog in zich. Daarom kozen we deze plaats voor het onthaal. Ze is aan de straat gelegen. En aan de zuidkant, het zuiden dat staat voor het volle leven. Het leven van waaruit je komt als je naar hier komt en waar je naar terugkeert als je het huis verlaat. Deze ruimte ligt ook aan de stroom. Dat de stroom van jouw leven hier welkom zou zijn: je leven zoals het is, zoals het zich aan jou voordoet.

We zegenen ook de mensen die hier het onthaal zullen doen. Dat ze onbevangen en met ruimte in hun hart luisteren naar wie hier binnenkomt. Chantal De Poorter gaat een kunstwerk maken met stofjes waarop jullie zo dadelijk iets kunnen schrijven, iets voor jezelf, voor het huis of voor La Verna.

Keuken, eetplaats
Hier kom je al een stapje dieper in ons huis: de keuken en de eetplaats. Hier zullen verhalen worden gedeeld. Het wordt een plek van ontmoeting, van verbinding.
We zegenen deze plaats: dat ieder zich mag openen voor de ander, dat je de ander kan zien als unieke ander. Dat je je niet verliest in de ander, dat je trouw kan blijven aan jezelf, aan jouw weg. Dat je de balans zou vinden tussen je openen en je beschermen.

De maaltijd. Eten neemt in het leven een centrale plaats in. We zegenen deze ruimte: dat we hier bewust zouden omgaan met eten. Dat we zouden eten met aandacht. Dat we ons bewust zijn van wat we eten. Dat we niet meer eten dan wat we nodig hebben, in respect voor moeder aarde. Dat we bij het eten het respect meenemen voor wat en wie heeft bijgedragen aan de maaltijd. Dat we dankbaarheid voelen voor de rijkdom van de vele spijzen en smaken.

Nu zijn we in de stille ruimte. Deze ruimte ligt in het noorden. Het noorden staat voor de nacht. Voor het onbewuste. Voor het dieper afdalen in onszelf.
We zegenen deze ruimte: dat ze een veilige plek mag zijn voor mensen die ernaar verlangen om zichzelf te leren kennen en om hun innerlijke waarheid op het spoor te komen.
We zegenen deze ruimte opdat ze de plaats mag worden waar mensen hun schaamte overwinnen en hun eigen verhaal mogen doen. Het eigen verhaal als basis voor ieders persoonlijke groei.
Dat wie hier komt, mag openstaan voor de eigen innerlijke kracht en rijkdom en kan groeien in vertrouwen.
Dat de kwetsbaarheid en de pijn hier opgevangen zouden worden en een bedding vinden.
Dat ook de kracht en de energie van de ruimte zelf helend mogen zijn. Dat liefde hier voelbaar wordt en bron mag worden voor het leven.
We zegenen deze plek als plek van stilte. Wie vertrouwd wordt met de stilte kan de weg naar het hart gaan.

Kristin geeft de selenietsteen die ze als geschenk ontving naar aanleiding van 10 jaar La Verna nu aan deze ruimte.
Een selenietkristallamp wordt gebruikt voor het zuiveren en energetiseren van de ruimte. Ze versterkt de positiviteit van de mensen in de ruimte en zorgt voor een gevoel van rust en harmonie. Het kristal zendt liefde uit naar iedereen. Seleniet brengt evenwicht in de kruinchakra door negatieve energie in de aura te verwijderen. 

We gaan nu terug naar de keuken en de eetplaats.
Samen eten, na het delen van het innerlijke, na het voelen van de binnenkant, zal anders zijn. Aan tafel zal het samenzijn of zullen de gesprekken misschien stiller, of misschien net vrijer en blijer zijn.
Dat mensen het plezier mogen kennen van waarachtigheid in het samenzijn met elkaar.
Daartoe zegenen we opnieuw deze ruimte.

We gaan nu weer naar de onthaalruimte. We hebben voeding opgedaan, voeding voor de ziel. Misschien zijn we bewuster geworden van wat we straks in de buitenwereld te zeggen hebben of te doen hebben. Dat we met de kracht en de stilte die we hebben ontvangen naar huis mogen gaan, of in de wereld mogen gaan en die zo wat eerlijker en rechtvaardiger, mooier en authentieker maken.