La Verna beweegt. We beleven tijden van grote veranderingen. Er is het huis dat we nu kunnen betrekken, de vernieuwing van het tijdschrift en een nieuwe vrijwilliger voor het secretariaat. Spannend!
Eerst iets over het huis. Het gebeurde met wat vertraging, maar nu is het echt zover: we beschikken over de sleutel en we kunnen ons huis nu beginnen in te richten. We gaan het rustig aanpakken, goed voelen wat nodig is om er een fijne en warme plek van te maken. We voelen heel veel vreugde bij dit nieuwe project. Het huis is zo rustig gelegen, het is een echte oase in de stad, heerlijk om er te zijn.
Het gegeven dat La Verna nu een eigen huis heeft, geeft ook veel energie. La Verna had dit, na twaalf jaar van goede werking, echt nodig. Het zal nieuwe mogelijkheden geven. Er hangt veel inspiratie en creativiteit in de lucht.
Er zal heel wat te beleven zijn in ons huis: ontmoetingsnamiddagen, workshops, lezingen, dans, zang, creatieve activiteiten, een boekenclub, … We kijken uit naar een dynamisch voorjaar waarin plannen zullen worden gesmeed en uitgewerkt.
Op Pasen, 27 maart 2016, zullen we het huis officieel openen. Dan zal het ingericht zijn en kunnen we een concreet programma aanbieden. Jullie zijn alvast heel welkom, dat lees je ook elders in dit tijdschrift.
Het wonderlijke is dat La Verna precies op die dag 12 jaar bestaat. Immers op 27 maart 2004 gaven we een groot openingsfeest als start. Sommigen onder jullie waren er toen misschien bij…
Ter gelegenheid van de opening van ons huis zal ook een vernieuwd tijdschrift worden gepresenteerd. Een nieuwe redactieploeg staat klaar om de fakkel over te nemen van Leen Verhaert.
Zowel voor de vorm als voor de inhoud van het nieuwe tijdschrift staan we open voor jullie inbreng. We hopen dat het een open forum wordt voor creatieve, innoverende en vreugdevolle bijdragen.
Ook op ons secretariaat vindt er een verandering plaats. Vanaf nu zullen jullie bij een vraag naar informatie of bij het doorgeven van een inschrijving niet meer de vriendelijke stem van Anne Hendrickx horen. Anneke gaat voortaan een groot deel van de eindredactie van het tijdschrift behartigen. En ze zal nog op vele andere manieren haar talenten en haar betrokkenheid inzetten. Ook in het huis zal ze een rol spelen. We danken Anneke voor de liefde en toewijding waarmee ze het secretariaatswerk gedurende de voorbije jaren heeft gedaan.
We zijn heel blij dat Claudine Bonne die taak van haar wil overnemen. Claudine kent La Verna al heel lang en we weten nu reeds dat ze dat werk met veel liefde en zorg op zich zal nemen. We heten haar heel welkom!
Speciale dank
Bij een grote verandering is het goed om terug te blikken en te eren wie en wat eer verdient. Ik denk dan aan Leen Verhaert, mijn trouwe bondgenoot van het eerste uur.
We leerden elkaar kennen in De Harp (Franciscaans Centrum voor Levensverdieping in Izegem dat zijn deuren sloot in 2002). Het was op een weekend sacrale dans. Het is altijd bijzonder hoe spontane contacten ontstaan als je deelneemt aan activiteiten die gericht zijn op groei. En zeker in de Harp was dat zo. Er was een sterke liefdeskracht aanwezig.
Toen Leen en ik met elkaar praatten, was er snel die ontmoeting van hart tot hart. Het viel me op hoe goed Leen kon luisteren, hoe goed ze kon weergeven wat ze begreep en hoe ze vervolgens een zinvolle respons kon geven. Het werd me gauw duidelijk hoeveel vorming ze had genoten en hoe dat een deel van haar was geworden. Ze was echt een rijk persoon. Geen van ons beiden kon toen vermoeden hoe intens wij jaren later zouden samenwerken.
Leen en ik volgden de evolutie in De Harp, het moeilijke verhaal van een plaats die voor zoveel mensen van betekenis was en die toch niet kon blijven bestaan. Samen met vele anderen vochten we voor het behoud van het centrum en treurden nadien om het verlies ervan.
Maar uit treurnis ontstaan nieuwe krachten. Alles wat in ons hart is thuisgekomen zoekt naar nieuwe vormen. En zo ontstond La Verna. Leen was erbij toen ik met vuur iets nieuws probeerde in de wereld te zetten.
Al vanaf het tweede nummer van ons tijdschrift leerde ik nog andere talenten van Leen kennen. Ze had jarenlang ervaring opgedaan als eindredacteur in een uitgeverij en we waren blij dat ze bereid was om het redactiewerk voor ons tijdschrift op zich te nemen. Met ons drie – Filiep Vandenberghe, die toen de lay-out verzorgde, Leen en ikzelf – vormden we een goed team. Zoals bij elke start hoorden zoeken, aftasten, ervaring opdoen en eruit leren, erbij. Soms was dat moeilijk en ging het gepaard met lastige meningsverschillen, maar we kwamen er altijd uit en genoten van een mooi resultaat waar we alle drie achter konden staan. Met de jaren geraakten Leen en ik ook meer en meer op elkaar ingespeeld en verliep het samenwerken steeds prettiger.
Intussen moest Filiep zijn engagement stoppen en het duurde niet lang of Leen werd naast eindredacteur ook lay-outer. Nu had ze het hele tijdschrift onder haar hoede. Het was voor elk nummer zoeken en passen: de tekst, de foto’s, de citaten, alles moest een mooi geheel vormen, zowel inhoudelijk als qua vorm. Leen legde er haar ziel in. Ze besteedde er ontzettend veel tijd en aandacht aan.
Ook de communicatie met de vele mensen die een getuigenis schreven of een activiteit voorstelden, behartigde Leen met veel zorg. Ik voelde bij haar de aandacht van een liefdevolle moeder: ieders inbreng waarderend, vriendelijk, duidelijk, kritisch als het moest, met vuur als het belangrijk was. Met veel tact legde ze de geredigeerde tekst voor aan de maker, steeds bereid tot overleg. De ontelbare mailtjes naar auteurs, vormingswerkers, adverteerders, … ieder schrijven was doordacht en foutloos. Alles tot in de puntjes verzorgd, alles met hart en ziel, dat was Leen.
Doorheen de jaren konden we ook altijd op elkaar rekenen en we leerden elkaar dieper vertrouwen. We lieten mekaar niet in de steek. Dat was de rode draad.
Leen was niet alleen de drijvende kracht achter het tijdschrift, ze was ook het levend geheugen van La Verna. Ze volgde alles op de voet. Er ging geen tekst naar buiten of Leen had hem nagekeken, op taal maar ook op inhoud. Samen maakten we afsprakennota’s, teksten ter ondersteuning van onze visie, toelichtingen over onze manier van werken, jaarverslagen, enz. Als ik twijfelde, kon ik steeds bij haar terecht.
Het ging nog verder. Leen dacht voortdurend mee hoe La Verna vlot en goed georganiseerd kon worden: ze maakte een draaiboek voor de praktische organisatie van de inspiratiedagen, ze deed het onthaal op die dagen, ze trachtte de inschrijvingslijsten overzichtelijker te maken, ze had haar inbreng in het bestuur, ze zocht gidsen voor de wandelingen, …
Steeds was Leen erg betrokken, haar zenuwen stonden soms gespannen en ze lag vaak wakker tot het eureka-moment er was en ze weer rust kon vinden.
Ook gevoelsmatig was Leen een belangrijk klankbord voor mij. We hebben lief en leed gedeeld.
Leen, nu is de tijd gekomen om je engagement binnen La Verna los te laten. We respecteren die keuze.
We wensen je toe dat je een plaats in onze beweging zal behouden, een goede plaats die bij jou en bij je nieuwe levensfase past. We zien je graag.
