Ontmoetingsdag 13 juni 2015

Omgaan met kwetsbaarheid
Vinny

Soms kan het leven aanvoelen als een overtocht die ik dagelijks moet maken over een veel te woelige rivier. De angst om te vallen en meegesleurd te worden door het kolkende water is groot. De brug voelt wankel en onzeker. Trillend waag ik het erop: stap voor stap, rillend als een blad haal ik alsnog de overkant. De brug is nét niet bezweken onder mijn gesidder; ik mag van geluk spreken! Eens aan de overkant wacht me een menigte uitgelaten mensen. Ik weet me geen houding te geven, ik ril, ik snak naar stilte en sereniteit. ‘Waarom moet alles toch gepaard gaan met zoveel ophef?’ vraag ik me stilzwijgend af.

Deze brug kwam me spontaan voor de geest toen ik dit onbeschreven blad voor me had liggen. Ik heb er even naar gestaard, naar dat lege blad, en… ik heb er één moment van genoten: het blanco plekje sprak me aan. Ik liet de eenvoud van ‘het niets’, de helderheid in mijn hoofd, in mijn diepe ‘zijn’ toe.

Zo probeer ik het leven te leven. Elke dag is een blanco pagina waarop ik nu eens rillend, dan weer vol goede moed gestalte tracht te geven aan wat er op dat vel papier moet komen. Het geeft me kracht en moed te ervaren dat ik erin lijk te slagen mijn verhaal neer te pennen: niet enkel het verhaal van wat ooit was, maar ook het verhaal dat nu is, en het verhaal dat misschien ooit zal mogen zijn. In oorsprong ging het over een pad met vele bochten, doodlopende wegen, kronkels en putten, kiezels en kasseien, en met een diep karrenspoor, waarvan de groeven het ploegen en ploeteren verraadden.

Als kind al voelde ik me ontzettend kwetsbaar. Ondanks mijn korte bestaansgeschiedenis had ik al talrijke (veld)slagen doorstaan. Een moeilijke thuissituatie in combinatie met een overgevoeligheid aan zowat alles en iedereen bracht me meermaals van mijn stuk. Vaak werd me de mond gesnoerd en mijn stem klonk hoe langer hoe meer gesmoord. Ik ervaarde de wereld als hard, maar toevallig was ik hier geboren en diende ik deze ‘opdracht’ tot een goed einde te brengen. Toch?

Gelukkig bracht mijn fantasie soelaas en kon ik geregeld vluchten in een wereld waarin Zorg gedragen werd voor elkaar. Zorg met een hoofdletter! Ik schreef verhalen waarin ik zelf ook een fijne rol mocht spelen. Waarin er Zachte Moeders bij de vleet waren. Waarin Geborgenheid het hoogste goed was en Zorgeloosheid een evidentie. Waarin ik doodeenvoudig Kind mocht zijn.
Ik laafde me voortdurend aan deze fantasieën. Ze gaven me de kracht om alsnog verder te gaan.

Ik heb te lang geworsteld, geploeterd, strijd geleverd opdat ik mezelf als volwaardig mens zou kunnen zien hier in dit leven. De geschiedenis had haar tol geëist, de wonden waren geslagen en de heling liet op zich wachten. Ik voelde me compleet verknoeid. Het voelde als zure, bedorven soep die niet meer te redden was met een snuifje zout of een tuiltje kruiden.

Uiteindelijk ben ik opnieuw begonnen aan de soep. Deze keer met verse, eigenhandig geteelde en zelf gekozen groenten!
Daar had ik wel mensen voor nodig die me konden bijstaan, me een beetje vruchtbare grond geven. En water, levensnoodzakelijk om me aan te laven. Zulke mensen heb ik gevonden en ik zal ze eeuwig dankbaar blijven! Ik had het geluk ze op mijn pad te mogen ontmoeten en zie het nog steeds als een wonder.
Mijn broos geworden lichaam kwam geleidelijk aan weer tot leven. De levensvitaminen die ik kreeg, deden me deugd. Ik voelde me sterker worden. De versheid van mijn soepje deed me deugd, de eerlijkheid van de ingrediënten erin nog meer. Mijn wangen (en mijn hart!) kregen voor het eerst een blosje!

Ik heb geen zin meer om rechtsomkeer te maken. De ballast die ik onderweg droeg, hoeft geen aandacht meer. Ik kijk wel nog even achterom, overschouw een landschap dat mag zijn. Mijn munitie en mijn herinneringen liggen her en der gezaaid. Niemand graait ernaar. Mensen passeren schuchter de stille getuigen van het verleden. Ik wil er graag voor kiezen niet te blijven steken in die sporen, maar me samen met mijn geliefden rustig en in alle eenvoud een weg te banen doorheen een glooiend landschap. Ik wil ervoor kiezen dat tijdens die tocht het licht in onze ogen mag schitteren én we onszelf toelaten zo nu en dan een traan weg te pinken. Van ontroering, van verdriet, van geluk, van pijn, …

Af en toe maakt de weemoed zich nog van mij meester. Vooral het gevoel een vreemde eend in de bijt te zijn, overvalt mij nog; het is een beleving van fundamentele eenzaamheid. Het valt niet op aan de buitenkant, maar het leeft diep vanbinnen. Ik heb het vaak verfoeid, dat gevoel. Toch doet het nu geen pijn meer. Vaak voel ik me zelfs gesterkt in mijn kwetsbaarheid: ze heeft me de kans gegeven het leven in alle puurheid te proeven en ook ‘puur’ te zijn.

Ik dank het leven om de kansen dat het me gunt. Ik geloof nu in een leven dat ‘goed leefbaar’ mag zijn. Dat stemt me hoopvol. Meer verlang ik niet. De momenten van Grote Kwetsbaarheid en tristesse neem ik erbij, als deel van mezelf, als deel van het leven.

Ik dank ook graag La Verna: de mensen die immer aan mijn zijde hebben gestaan en er nog steeds staan als trouwe, stille supporters en ooggetuigen van ‘stukjes en brokjes Vinny’. Zij geven me het water en de vruchtbare grond die ik nodig heb. Onbevooroordeeld en vol mededogen. Steeds weer voel ik mij thuiskomen in La Verna. Het is voor mij een plek waar ik ervaar te mogen ‘zijn’ zonder meer. Hoe eenvoudig kan dat zijn, en tegelijk zo moeilijk te vinden!
La Verna heeft voor mij onmiskenbaar het verschil gemaakt: het verschil tussen stil wegkwijnen of stil heropleven. Ik kreeg er alle tijd en ruimte voor.
La Verna hielp me mijn munitie achter te laten en het karrenspoor te aanschouwen met de nodige liefdevolle aandacht. En zo kon ik het moeilijke ook grotendeels achter me laten, net omdat ik erin leerde geloven dat er andere wegen waren. Wegen die nog als nieuw voor me lagen en die ik mocht bewandelen op de manier die bij me paste.

Stil hoop ik erop en geloof ik erin dat we samen nog een mooie weg kunnen afleggen met La Verna, een weg die bestemd is om onze zielsverwantschap verder te laten uitgroeien tot Liefde, Zorg, Mededogen en Innerlijke Rust.
Zullen we alvast onze krachten verenigen en in verbondenheid en oprechte betrokkenheid hopen op een betekenisvolle toekomst voor La Verna?