Beste vrienden,

Vorige week had ik een afspraak met een man voor wie La Verna een aantal jaren geleden veel heeft betekend. Ik vertelde hem dat ik nu voor een huis voor La Verna wou gaan. Hij reageerde licht smalend: “Ik zal je een spiegel voorhouden: dat zei je zeven jaar geleden ook al.” Het is waar, mijn plaat blijft steken! Tegelijk voel ik dat een huis als het ware in het DNA van La Verna zit. Reeds in de openingsspeech, in maart 2004, sprak ik over de droom van La Verna om een huis van ontmoeting te zijn, waar tegelijk ook de ontwikkeling van universele spiritualiteit voorop zou staan.

De energie en daadkracht van mensen kan je echter niet altijd sturen. Je kan al heel lang in je hoofd en in je hart een plan hebben of een voornemen koesteren, maar daarom ben je er nog niet klaar voor. Hoofd, hart en buik moeten op elkaar afgestemd zijn. En vooral de buik, waar de levensenergie zit, geeft aan wanneer je er niet meer omheen kunt, wanneer je er moet voor gaan. Dat is voor veel menselijke processen zo. Of het nu om verandering van werk gaat, om de uitdrukking van je gevoelens in een partnerrelatie, om het naar buiten komen met je geaardheid, om je droom te durven leven, … de krachten in jezelf rijpen langzaam tot het moment daar is…

Ik wou mijn moment en mijn drijfveren om voor een huis te gaan toetsen aan de mening van andere mensen binnen La Verna. Vorige zaterdag hadden we een ontmoetingsdag voor onze vrijwilligers. Iedereen die wou meedenken over de toekomst van onze beweging kon aansluiten.
Het werd een vreugdevolle dag in Stiltehoeve Metanoia. We hadden het weer mee en het was er zalig, zowel in de Phil Bosmanszaal, als buiten in de prachtige tuin.

In mijn welkomstwoord sprak ik over de krachtlijnen van La Verna. Patrick Hanjoul, directeur van Bond Zonder Naam en bezieler van Metanoia, belichtte vervolgens het verband tussen Metanoia en La Verna. Na een lekkere maaltijd hoorden we vier mooie getuigenissen: Vinny Verweire over ‘Omgaan met kwetsbaarheid’, Jan De Bruyckere over ‘Stilte en verbondenheid’, Edward Burvenich over ‘Durven leven vanuit jezelf’ en Kirsten Schramme over ‘De spirituele onderstroom’. (Deze teksten zullen in ons volgend tijdschrift gepubliceerd worden.) Tussen deze getuigenissen en aansluitend erop zongen we samen. Ingetogenheid en speelsheid wisselden elkaar af. Het was heerlijk.

Na het vieruurtje spraken we over de evolutie van La Verna. Ik vertelde hoe het verder bestaan van het tijdschrift bedreigd is. Leen Verhaert, die dit tijdschrift al vanaf het begin zowel redactioneel als qua lay-out gestalte geeft, stopt daarmee na het oktobernummer. De vraag werd dus gesteld of we zouden overstappen naar uitsluitend digitale communicatie of toch een papieren versie in een andere vorm kunnen realiseren. De meningen hierover zijn verdeeld, maar algemeen wordt het verdwijnen van het tijdschrift als een groot en wezenlijk gemis ervaren. We gaan de komende tijd zien hoe dit verder rijpt.

Dan zette ik mijn droom over het huis uiteen. Ik zie het als een plaats van ontmoeting. Zoveel mensen hebben er nood aan te kunnen delen wat in hen omgaat. Velen moeten leven met verborgen kamertjes in zichzelf. Verborgen omdat ze niet kunnen aanvaarden wat ze denken of voelen, of omdat ze beschaamd zijn of bang om afgewezen te worden. Er is nood aan een plek en aan mensen die onbevangen en wijs kunnen luisteren.
Ik vergelijk het met Tele-Onthaal. Het is opgericht opdat mensen anoniem hun verhaal zouden kunnen doen. Het is een heel belangrijk initiatief. Wij zijn sociale wezens, en als we aan niemand kunnen zeggen wat in ons leeft, dan verstikken we. Hoe bevrijdend kan het zijn om veilig en in vertrouwen te mogen uitspreken wat in je leeft.
Tele-Onthaal is ontstaan in 1953 In Londen en nadien naar hier overgewaaid. Sedertdien zijn vele jaren verstreken. De samenleving is sterk geëvolueerd naar meer openheid. Op de televisie zie je mensen getuigen, in tijdschriften lees je persoonlijke verhalen. Vele thema’s worden beetje bij beetje uit de taboesfeer gehaald: echtscheiding en samengestelde gezinnen, homoseksualiteit en kinderwens, euthanasie, de transgenderproblematiek, depressie en burn-out, bipolaire stoornissen en de gevolgen daarvan in een relatie, armoede en de impact daarvan op je leven, enz. Algemeen is er meer aandacht gekomen voor de ervarings- en gevoelswereld.
Deze verschuivingen doen iets met een mens en met een samenleving. Meer en meer verlangen mensen om te leven vanuit hun ware zelf, dat onlosmakelijk verbonden is met hun gevoelsleven. We halen niet langer voldoening en levensvreugde uit het rationele, uit het doen van onze plicht of van dat wat van ons verwacht wordt. We willen gekend zijn, gezien worden in wie we zijn, in wat we meemaken. Daarom is het voor velen niet meer voldoende om anoniem hun verhaal te vertellen, ze verlangen om door iemand gekend te zijn in wat ze voelen en meemaken.
Daar kan La Verna een antwoord op bieden. Er zijn zoveel mensen die een natuurlijk talent hebben om te luisteren, misschien evenveel als er mensen zijn die beluisterd willen worden. Als zij samenkomen, kan zowel wie spreekt als wie luistert, groeien in mildheid, mededogen, menselijkheid. Het zal zorgen voor heling van mens en samenleving.

Ik zie in een La Verna-huis ook een ontwikkelingsplaats voor universele spiritualiteit. Ik licht dit graag toe met een concreet voorbeeld.
Onlangs werden de deuren geopend van het nieuwe gebouw van het ziekenhuis Maria Middelares in Gent (Sint-Denijs-Westrem). Het is het ziekenhuis waar Peter al meer dan dertig jaar werkt en wij voelen ons er dan ook nauw op betrokken. Bij ons bezoek aan de nieuwbouw merkten we dat er kosten noch moeite gespaard zijn om van dit ziekenhuis een prestigeproject te maken met uitstraling. Ook binnen het medische team worden hoogopgeleide mensen aangetrokken. Zij gaan duidelijk voor de toekomst, ze zien het zitten!
Het boeide mij om te zien hoe hier werd omgegaan met ‘bezieling’, of daar ook, naast de techniciteit, aandacht was aan besteed. En ja, er is een kapel in de nieuwbouw. Ik vind ze mooi, maar mensen die weerstand voelen tegenover de kerk zullen zich hier moeilijk thuis kunnen voelen want het is een ruimte met expliciet christelijke symbolen.
Er is ook ‘een stille ruimte’ die verscholen ligt in de inkomsthal van het nieuwe ziekenhuis. Maar die ruimte geeft dan weer geen enkele invulling. Het is ‘het niets’ dat hier wordt geëvoqueerd. Ik ervaar daar kilte en zielloosheid.
De creatie van deze twee ruimtes ervaar ik als een afspiegeling van wat er maatschappelijk gaande is: er is een steeds kleinere groep gelovigen die zich thuis voelen in de kerk en een steeds groter wordende groep mensen aan wie nauwelijks een antwoord wordt geboden op het vlak van zingeving en verdieping.
Ook op dit vlak zie ik een missie voor La Verna: taal en vorm bieden aan universele spiritualiteit. Er kan zoveel worden geboden dat alle mensen kan aanspreken: een warme ruimte met een kaars, een bloem, een kunstwerk, muziek die troost of kracht geeft, teksten en boeken die inspireren. Kortom: een ruimte waar het goed is om te vertoeven, waar je graag naartoe gaat. Een huis van La Verna zou een bron van inspiratie kunnen zijn. Er is nood aan een spiritualiteit waar mensen zich in herkennen en die verbindend werkt, een spiritualiteit vanuit het hart.

Vele aanwezigen beaamden dit verlangen, maar waren tegelijk sceptisch omtrent het plan van een huis. Hoe zouden we dit betalen? Zou een huis niet te veel praktische en financiële zorgen met zich meebrengen? En zou dit niet ten koste gaan van de huidige werking en van de inhoud? Is het al niet genoeg wat La Verna biedt? We zijn toch goed bezig? Heel terechte vragen die ook in mij leven. Meer nog, ik deel ze voor de volle honderd procent.
En toch…

Mijn innerlijke ‘ja’ en de liefde en vreugde die van deze dag uitgingen, sturen mij meer dan scepticisme. Ze houden het vuur brandend. Het is hetzelfde vuur dat ik destijds in De Harp heb gevoeld en later heb doorgegeven in La Verna. Hoezeer vele mensen ook zeggen en voelen dat La Verna rond mij is gebouwd, toch is het ‘de Geestkracht’ die ons allen samenbrengt en bezielt. Die kracht is sterker dan de bezwaren van het verstand en het gemak van het comfort. Die kracht wil ik blijven doorgeven.
Met een huis zal La Verna meer op eigen benen komen te staan en losser komen van mijn persoon. Dit is nodig als we toekomst willen geven aan La Verna.

Maar eerst is er tijd voor vakantie. Geniet ervan!

Kristin
Juni 2015