Wivine Mertens

Sommigen onder jullie kennen mij al een beetje, anderen enkel van ziens of helemaal niet. Ik voel dat voor mij het moment is gekomen om mij meer te laten kennen, al ben ik niet gewoon over mezelf te spreken en is dit schrijven voor mij al helemaal een ‘grande première’.
La Verna is gelukkig een veilige plek om naar buiten te komen.

Ik ben geboren in Antwerpen als jongste van zeven kinderen. Het was een druk gezin vol leven, want tussen de oudste en de jongste zat er slechts tien jaar. Mijn ouders waren praktiserend katholiek en traditionele waarden waren heel belangrijk voor hen. Over gevoelens en emoties werd niet gesproken bij ons thuis, wel over kennis, wetenschap, cultuur, … Er was eigenlijk weinig plaats voor het ‘Zijn’. Als kind heb ik redelijk vroeg gevoeld dat ik met mijn gevoeligheid en emoties niet echt terecht kon in ons gezin.
Ik besef dat ik veel moois meekreeg van mijn ouders. In de eerste plaats een groot basisvertrouwen in het leven, en verder het houden van eenvoud en echtheid, van de schoonheid van de natuur, van lange wandeltochten, van diepgang, van mensen verwelkomen. Waarden als eenvoud, authenticiteit, hartelijkheid, … zijn voor mij heel belangrijk in het leven.
Ik vind het zo fijn er écht te kunnen zijn voor de mensen die ik ontmoet. Ik heb zo graag dat mensen zich thuis voelen bij mij. Vroeger liep ik daarbij het risico mezelf erin te verliezen, maar de laatste jaren heb ik geleerd beter naar mezelf te luisteren. Dat was toch wel een hele weg.

Mijn studiekeuze voor kinesitherapie was gemotiveerd door en gebaseerd op een verlangen om met mensen te werken en niet met papieren. Gedurende mijn studies heb ik er echter nooit aan gedacht een beroep uit te oefenen, ik ging trouwen, kinderen krijgen, voor het gezin zorgen. En mijn droom werd werkelijkheid: vier kinderen kregen we, vier prachtige kinderen die ik met veel vreugde mocht zien opgroeien.
Het leven bracht nog meer moois op mijn pad. De gewone kinesitherapie interesseerde me niet, maar wel de richting relaxatie. Daarom ben ik na de geboorte van mijn eerste zoon met een opleiding sofrologie gestart en twee jaar later begon ik als zelfstandige relaxatietherapeute te werken. Dat werk heeft mij altijd geboeid en ik bleef regelmatig opleidingen en vormingen volgen: verschillende relaxatiemethodes, massagetechnieken, lichaamsgerichte therapie, reiki, … Ik verdiepte mij in allerlei manieren om mensen te helpen zich beter in hun lichaam te voelen en zo ook geleidelijk aan in contact te komen met hun diepe kern. Ik vind het bijzonder boeiend een stukje samen op weg te gaan met mensen die het nodig hebben.

Mijn beroep is voor mij altijd een inspiratiebron geweest voor mijn verdere innerlijke en spirituele groei. Het lichamelijke, het emotionele en het spirituele vormen immers één geheel, onafscheidelijk.
Van jongs af aan was spiritualiteit voor mij heel belangrijk. Ik heb herinneringen aan toen ik nog een kind was en heel intense momenten van verbondenheid met de ‘Oneindigheid’ en diepe innerlijke vrede ervaarde. Later ging ik regelmatig naar de abdij van Orval en naar La Viale, een christelijke gemeenschap in een afgelegen dorpje in de Lozère (Frankrijk). Achteraf denk ik dat ik me vooral aangesproken voelde door de sfeer van innerlijke vrede en verbondenheid en niet door de religie zelf.
Nog later geraakte ik geïnteresseerd in het boeddhisme en de zenmeditatie. Dat heeft me ook veel bijgebracht, onder meer innerlijke stilte. De filosofie van Karlfried Graf von Dürckheim heeft me enorm geraakt en nog meer gericht naar het ‘Zijn’. In zijn filosofie en therapie heeft het lichaam een belangrijke plaats en het is onder meer via dat lichaam dat hij mensen helpt het contact met hun kern terug te vinden. Dat inzicht klopt helemaal met wat ik ervaar in mijn begeleiding van mensen.

Communiceren, zeggen wat ik écht voel en denk, heb ik redelijk laat geleerd en ben ik nog altijd aan het leren. Ik besef dat het de enige manier is om écht in relatie te zijn. Luisteren is daarbij van cruciaal belang. Ik heb altijd goed kunnen luisteren, maar mettertijd is dat luisteren geëvolueerd. Ik luister nu meer met mijn hart en met al mijn zintuigen. Het is een soort ‘uiterlijk luisteren’ én ‘innerlijk luisteren’, voorbij de woorden, voorbij de stiltes.
Ik ontdekte ook de rijkdom van jezelf te mogen zijn en te uiten, in wederzijds respect voor het anders zijn van de andere. De andere aanvaarden zoals hij is en ook zelf aanvaard worden zoals ik ben, zonder oordeel er mogen zijn, met de eigen schaduwkanten, het is van onschatbare waarde…
Die waarden vind ik ten volle in La Verna, en ik besef dat deze beweging daardoor unieke groeimogelijkheden biedt.

Ik heb La Verna leren kennen door mijn ontmoetingen met Peter Burvenich. Af en toe zag ik hem wanneer een cliënt van mij moest worden opgenomen op zijn afdeling in het ziekenhuis. Zo maakte ik ook kennis met zijn vrouw Kristin en later met La Verna. Wat me uit die beginperiode van onze contacten vooral bijblijft, is een vraag van Kristin toen ik twijfelde wat ik moest doen. Ze vroeg: “En wat zegt je hart?” Die vraag is voor mij een belangrijke uitnodiging geweest om bewuster mijn hart te volgen in de begeleiding van mensen.
Mijn ervaring als vrijwilliger bij La Verna is vrij gering, maar ik voel me wel heel betrokken op de beweging. Ik organiseer graag en help graag bij de praktische voorbereiding van feesten. Feest vieren vind ik trouwens heerlijk. Dat is ook het leven vieren!

Wat ik ook zalig vind, is staptochten maken. Ik zeg soms lachend dat ik geboren ben met bottines aan mijn voeten! De laatste jaren heb ik meditatieve tochten georganiseerd in de Sinaïwoestijn. Dat project was voor mij het samenbrengen van verschillende aspecten die voor mij heel belangrijk zijn: stappen, stilte en ruimte, meditatie, innerlijke groei, essentie.
Als persoonlijk project ben ik nu in etappes op weg naar Lourdes langs de wegen van Compostella. Zo stappen met alleen het hoogst noodzakelijke in je rugzak betekent voor mij al het overbodige loslaten en je enkel richten op de ‘Essentie’.
Mijn zoektocht, mijn weg, gaat nu meer en meer naar die Essentie. Dat impliceert: luisteren naar wat mijn innerlijke stem mij zegt, onvoorwaardelijke en oneindige Liefde door mij heen laten stromen, verbonden blijven met het ‘Al’. Daarvoor zijn de stilte van zo’n pelgrimstocht en het alleen zijn (lees: al-één zijn) nodig. Zo kan ik leven en mensen ontmoeten vanuit een ‘Aanwezigheid’ in mezelf.

Ik wens aan elk van jullie dat je gelukkig moge zijn, wat het Leven ook biedt!
Van harte,

Wivine Mertens
Oktober 2013

Een luisterend oor,
helende handen,
stille, liefdevolle aanwezigheid

Spreekt het je aan om een eindje op weg te gaan met Wivine?
Neem dan contact op met haar: 0474 46 77 47.