Vinny

Hallo allemaal, ik ben Vinny. Het is niet de eerste keer dat jullie iets van me lezen in het La Verna-tijdschrift. In dit nummer vind je een getuigenis die ik gaf in januari van dit jaar.

In mijn leven liepen de dingen niet op wieltjes. Ik was een heel gevoelig kind en mijn jeugdjaren waren erg tumultueus. Ik moest behoorlijk knokken om het hoofd boven water te houden. Ook een verleden in opvangcentra is me niet vreemd. Ondanks alle hindernissen slaagde ik erin om met glans mijn diploma van verpleegkundige te halen. Het was het begin van een nieuwe tocht, waarbij ik leerde dat goed voor mezelf zorgen minstens even belangrijk is als zorgen voor anderen.

La Verna kwam op mijn pad in de zomer van 2009. Ik kreeg toevallig een folder in handen en het liet mij niet meer los. Het werd de aanzet om een organisatie te leren kennen die me intussen nauw aan het hart ligt. Nog altijd voel ik me heel dankbaar omdat La Verna zomaar als een geschenk op mijn weg kwam, als een toevallige passant die me zo vriendelijk begroette dat ik niet anders kon dan mijn ogen op te slaan, die tot dan peinzend naar de grond waren gericht. Het gebeurde tijdens de zomerweek onder begeleiding van Kristin Vanschoubroek. Ik keek recht in de ogen van mensen die me vertelden dat het oké was, dat ík oké was. In en door het groepsproces van die week mocht ik getuige zijn van een onvoorwaardelijkheid die ik nooit eerder had gevoeld, waarvan ik het bestaan zelfs niet had vermoed. Het startschot voor een nieuwe ontwikkeling in mijn leven was gegeven. Verbondenheid was de sleutel.

Stilaan groeide de goesting om me te engageren als vrijwilliger binnen de beweging. De manier waarop, dat zou ik vanzelf wel ontdekken. Algauw deed ik iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden: ik hielp Kristin bij het uitwerken van een viering. Voor ik het goed en wel besefte, stond ik op een zondag vooraan in de cultuurkapel met de micro in mijn handen, lichtjes bevend en af en toe met een stem die doorsloeg, maar toch: het verlegen meiske van weleer deed het! Ik probeerde over te brengen wat in me leefde, hopend dat mijn verhaal iets waardevols kon oproepen bij anderen.
‘Thuiskomen in de volle liefde’ was de titel van mijn getuigenis. Ze bracht me niet alleen dicht bij mezelf, maar ook bij anderen. De positieve ervaring en de ruggensteun van Kristin gaven me de moed om korte tijd later ook een impressie te geven van de meditatieve woestijntocht die we met La Verna maakten in april 2010.
In de maanden daarna bestond mijn vrijwilligerswerk uit soep maken voor na de viering, de ruimte mee helpen versieren, een handje toesteken op het vrijwilligersfeest en het verjaardagsfeest. Intussen was ik ook lid geworden van de Algemene Vergadering en kreeg ik de kans om mee te denken over het beleid.

Er volgde een periode waarin ik op alle fronten wat gas moest terugnemen en waarin een worsteling doorheen een existentiële leegte veel van mijn krachten vergde. Het werd een tijd waarin ik belangrijke dingen verder moest uitwerken en een plaats geven in mijn innerlijke wereld. Wat ik van die time-out vooral leerde, was bij elk engagement goed zorg te dragen voor mezelf en indien nodig tijdig een stop in te bouwen. Ik merkte dat dit kan en mag bij La Verna, dat het zelfs aangemoedigd wordt. Dat is een heerlijke ervaring: je wordt gestimuleerd om het beste van jezelf te geven en tegelijkertijd móet er niets; je bent vrij om te doen wat je kan en op de manier waarop jij dat wil.
Ook die periode van mij terugtrekken ging voorbij en ik kreeg weer te smaak te pakken om La Verna verder mee vorm te geven. Ik vond het fijn om nu regelmatig mee te helpen met het verzenden van de tijdschriften en mijn maatjes daarbij te verwennen met een streepje accordeonmuziek. Hun geneurie ging niet ongemerkt aan me voorbij.
De maanden vlogen en in april 2011 bracht ik weer een getuigenis in een viering, ditmaal over ‘Gevoelige mensen, lichtbrengers voor deze tijd’.

Intussen kwam er een heel wezenlijke omwenteling in mijn bestaan: ik vond mijn grote liefde!
Deze zomer verhuisde ik van een kleine studio in Gent naar een ruimere woonst in Beveren. Ik woon dus nu samen met mijn vriend en daar geniet ik elke dag van. Ook op beroepsvlak is er heel wat veranderd. Ik werk sinds kort in de thuisverpleging, en daar probeer ik iets moois van te maken. Het is nog wat wennen, want de invulling ligt anders dan bij het werken in een ziekenhuis.
Het blijft wel een evenwichtsoefening om te blijven zoeken naar een goede balans tussen inzet en tot rust komen. Soms moet ik een beetje dimmen, merk ik. Voelen of het gaat of niet, of ik in de mallemolen van het dagelijks leven nog voldoende energie kan opbrengen om iets extra’s te doen voor La Verna of voor anderen die me dierbaar zijn. Het is heel belangrijk goed te luisteren naar wat mijn lichaam en geest aankunnen. Ik wil mezelf toestemming geven om hiernaar te luisteren. Dat is een kunst die je op elk moment van het leven verder kan ontwikkelen, vind ik, er staat geen leeftijd op. Helpend daarbij is een milde omgeving, waarin je mag zijn wie je bent.

Gelukkig ben ik een mens die houdt van kleine, eenvoudige dingen. Een deuntje spelen op mijn accordeon, een ouderwetse brief tikken op mijn voorhistorische typmachine (gekocht in de wereldwinkel), verse soep maken met groente van de markt, lavendelbloempjes pletten tussen mijn vingers en de geur ervan nog uren nadien opsnuiven, kleine, verweesde tuinkabouters-met-een-verhaal verzamelen (Noot: Zulke tuinkabouters zijn steeds welkom bij ons! Heb je er eentje ter adoptie?), over rotsen klimmen en dan zitten kijken naar de ondergaande zon, een vereenzaamde bejaarde blij maken tijdens mijn huisbezoek als verpleegkundige, op vrijdagavond bij een glaasje rode wijn en een cd van Juevgeni een spelletje schaak spelen met mijn lief, nog eens genieten van de film ‘Le Fabuleux Destin d’Amelie Poulain’, wafels bakken met een ouderwets wafelijzer, de pot met deeg uitlikken, een gedichtje schrijven, wandelen langs de Schelde, een postkaart kopen die ik zelf graag zou krijgen, kleine liefdesbriefjes verstoppen voor mijn ventje voor als hij laat thuiskomt van zijn werk, … Zo kan ik nog heel lang doorgaan. Het geeft me rust en laat me echt thuiskomen in het leven.

Al ben ik nog maar 36, toch heb ik al veel van het leven gezien, gevoeld, geproefd. Ik heb een stapel schrijfsels liggen die ik sinds mijn elfde bijhoud. Hierin snuisteren roept veel emoties op. Tegelijk ben ik ook een tikkeltje fier op wat ik allemaal heb doorworsteld, op de kracht die er nu is, op de manier waarop ik mijn innerlijk leven en dat van anderen poog op te fleuren. In goede en kwade dagen. En ja, een enkele keer komt daar naast een lach ook weer een traan bij. Ik verwelkom ze met beide armen.

Groetjes, veel,
Vinny
April 2013