Beste vrienden,

Het bijzondere jaar 2012 loopt op zijn laatste benen.
Een jaarovergang is voor mij altijd een uitnodiging om te kijken naar wat het voorbije jaar heeft gebracht en om stil te staan bij mijn verlangens en wensen voor het komende jaar.
2012 was een intens jaar. Een jaar van hernieuwing binnen La Verna. We lieten Pat los als coördinator omdat het duidelijk was dat haar hart op zoek is naar zijn echte bestemming.
Het was een hele zoektocht naar een geschikte nieuwe coördinator. Vele mensen waren geïnteresseerd in deze vacature. Velen voelden zich aangesproken om zich ten dienste te stellen van een beweging die een leven vanuit het hart centraal stelt. Het was verheugend om die mensen te ontmoeten en tegelijk moeilijk om er maar één te kunnen kiezen. Dat werd: Eva Baillieul. In dit tijdschrift stelt ze zich voor.
We zijn blij met Eva. Ze is jong en dat geeft toekomst. Ze is veelzijdig en dat geeft rijkdom. Ze heeft een positieve en luchtige uitstraling en dat doet goed aan het hart. Het zijn kwaliteiten die we in deze tijd nodig hebben. We mogen uit de zwaarte komen.

In februari 2013, dus binnenkort, is het tien jaar geleden dat ik aan de bel trok bij het klooster van de paters franciscanen in de Oude Houtlei in Gent. Ik had gehoord dat die paters het pand zouden verlaten en op zoek waren naar een nieuwe bestemming voor hun gebouwen. Dat aanbellen deed ik heel bewust. Het was de start van het avontuur dat een tijdje later ‘La Verna’ zou heten.
De eerste jaren was ik dag en nacht met La Verna bezig. Mijn huisgenoten keken verwonderd toe en vroegen zich af waar ik de energie en de kracht vond om mij zo in te zetten. Als het hart spreekt, is geen inspanning echter te veel.
De jaren gingen voorbij. Het verlangen en de kracht zijn er nog steeds, maar ik voel ook mijn beperkingen. Volgend jaar word ik zestig. De overgang naar een nieuw decennium is voor mij steeds een periode van transformatie. Op mijn dertigste voelde ik de noodzaak mij toe te wijden aan mijn man en de kinderen. Deze toewijding bracht mij bij het diepste van mezelf. Op mijn veertigste was de tijd rijp om mijn persoonlijke missie gestalte te geven en begon ik met mijn therapeutische praktijk. Op mijn vijftigste voelde ik hoe belangrijk het was een breder maatschappelijk draagvlak te creëren voor mensen die willen groeien in bewustzijn: La Verna werd geboren. Nu op de vooravond van mijn zestigste stel ik mij de vraag: wat staat mij nu te doen; waar verlang ik naar?

Ik realiseer mij dat La Verna de hoofdrol heeft gespeeld gedurende de voorbije tien jaar van mijn leven. Ik moest er een aantal behoeften en gevoelens voor opzij schuiven. Mijn wekelijkse yogales en zwemuurtje moesten erbij inschieten. La Verna vroeg veel, heel veel. Toch moest ik standhouden, want ik wist: als ik begeef, is het afgelopen. En dat La Verna zou blijven bestaan, was belangrijk, dat besefte ik. Ik hoorde het al zo vaak: voor veel mensen is La Verna een plaats waar ze zich kunnen voeden, waar ze op adem kunnen komen, waar inzichten worden aangereikt die in deze tijd nodig zijn, waar verbondenheid wordt ervaren, waar liefde levend voedsel is.
Ook voor mij persoonlijk was het voortbestaan van La Verna belangrijk. Ik besefte hoe zinvol mijn inzet was. La Verna gaf betekenis aan mijn leven, en die betekenis gaf mij kracht. Gevende liefde was tegelijk ontvangende liefde. Ik voelde mij intens leven in die heen en weer gaande stroom. Er was een grote dankbaarheid in mij.
Het was goed zo. Maar nu is het tijd om aan mezelf te geven wat ik anderen zo vaak toewens: meer ruimte. Ruimte om rustig voort te doen, want ermee ophouden, wil ik zeker niet. Ik wil mij aan La Verna blijven wijden zo lang ik kan. Er staat geen pensioenleeftijd op dit werk dat ik doe vanuit mijn hart. Voor mij is dit echt leven en dat wil ik blijven koesteren tot het einde van mijn dagen. Ik wil het wel kunnen waarmaken op een andere manier, een manier die beter past bij de levensfase van een zestiger .
Het heeft ook te maken met mijn familiale situatie. Ik heb intussen kleinkinderen: zes nu, bijna zeven. Ook dat brengt een hele verandering mee. De aandacht die ik hen graag geef als grootmoeder, vraagt ruimte. Aanwezig zijn bij mijn volwassen kinderen doe ik ook graag. Ook voor hen is het zoeken naar hun weg. En mijn werk als therapeut en coach blijft mij boeien. Het houdt mij bij de hartslag van het leven. De zoektocht van mensen interesseert mij.

De veranderingen die wij nu doormaken, gaan immers zoveel verder dan het overleven van de materiële crisis. Op alle vlakken, in onze relaties, in ons werk, in onze keuzes, worden we bevraagd. De samenleving schudt op haar grondvesten. Ik geloof dat we ons moeten richten op waarheid en liefde. Al het andere zal uiteindelijk begeven. Veel mensen verlangen ernaar hun leven in te richten vanuit wie ze zijn en wat voor hen klopt. Het is een tijd van ontwaken, van vrij worden. We staan voor enorme uitdagingen. We evolueren van competitie naar samenwerking, van eenzijdige rationaliteit naar integratie van het gevoelsleven, van onderdrukking naar ontplooiing, van hiërarchie naar gelijkwaardigheid. Als we leven vanuit het hart zal de energie stromen en zullen de veranderingen zich kunnen voltrekken.
Precies omwille van deze evolutie is het belangrijk dat La Verna blijft bestaan. Het is een ankerpunt. De woorden die we jaren geleden kozen als motto: ‘bewustzijn, inspiratie en verbondenheid’ zijn meer dan ooit actueel. Het zijn waarden die we nu nodig hebben.

Daarom is mijn wens op de vooravond van mijn zestigste: toekomst geven aan La Verna. Aansluitend daarop leeft in mij een verlangen dat er nog mensen op ons pad zouden komen die La Verna mee kunnen dragen. In de loop van de voorbije jaren is onze beweging sterk geworden dankzij velen die zich gevoelsmatig met La Verna hebben verbonden en zich ervoor hebben ingezet. Dat heeft een grote kracht gegeven. Nu hebben we vooral mensen nodig met visie en daadkracht om La Verna meer plaats te geven in het maatschappelijke landschap.
Gelukkig mochten we ons al verheugen op de komst van Sylviane Dragonetti in het bestuur. Zij voelt de hartenklop van La Verna heel goed aan en zorgt voor een goede ondersteuning, zowel op bestuurlijk als op organisatorisch en praktisch vlak.

Het zou ook rust en kracht geven aan mij en aan La Verna indien er meer financiële middelen zouden komen. Ik zou dan een aantal taken kunnen loslaten en zo meer in het ritme komen dat ik nu nodig heb. Het is bijvoorbeeld een hele opgave voor mij om ervoor te zorgen dat er iedere maand een viering kan komen. Het zou goed zijn als iemand daarin mee verantwoordelijkheid kan opnemen. We kunnen echter niet verlangen dat iemand die taak onbezoldigd zou overnemen, zoals ik het al die jaren heb gedaan. Er moet een financiële vergoeding mee gepaard gaan. Betaald worden is een teken van respect en waardering voor het werk. Als we het spirituele werk belangrijk vinden dan moeten er ook fondsen voor gevonden worden.

Ook voor Leen Verhaert is het zo dat zij wat wil afbouwen. Leen verzorgt de eindredactie en de lay-out van ons tijdschrift. Ook zij werkt van bij de aanvang met hart en ziel voor La Verna. De realisatie van het tijdschrift is een groot werk en ze doet dit met veel zorg en liefde. Jullie zullen het wellicht met mij eens zijn dat ze het heel professioneel aanpakt. Maar ook Leen verlangt ernaar minder onder druk te staan en dit werk met meer rust te kunnen doen omdat dit past bij haar leeftijd. Het zou goed zijn als iemand stand-by zou kunnen zijn voor haar. We moeten er ook rekening mee houden dat de realisatie van het tijdschrift wellicht op termijn moet worden overgenomen door een betaalde medewerker.

Het is prachtig dat we al die jaren het vele werk met vrijwilligers hebben kunnen realiseren, maar deze pionierstijd moet nu kunnen resulteren in iets dat structureel sterker is, anders is er geen toekomst voor La Verna, dan stopt het als de dragers ermee stoppen.
Er is ook het verlangen dat La Verna zou kunnen groeien en meer gekend worden. Eva zei deze week nog: “Ik hoorde van La Verna via mijn moeder, want zelf wist ik niet dat er op spiritueel vlak zoiets bestond. Ik dacht: er is de kerk en verder niets.” Dat er een beweging is die spiritualiteit op een hedendaagse wijze gestalte geeft en die tegelijk een gemeenschap vormt (hoe open die ook is), is uniek.
Het is mijn droom dat La Verna ook over een huis zou kunnen beschikken, of over een stukje van een huis, zodat we een eigen, bezielde plek hebben, waar het secretariaat gevestigd is en waar mensen ons weten te vinden en kunnen thuiskomen.

Omdat ik erin geloof dat het belangrijk is om wensen uit te spreken, durf ik dit alles neerschrijven bij de overgang naar het nieuwe jaar. Wie suggesties heeft, is welkom.

Voor elk van jullie, lieve lezers, hoop ik dat je je persoonlijke wens voor 2013 mag voelen en kan uitspreken.
Zalig kerstfeest en een gelukkig nieuw jaar!

Kristin
December 2012